Şimdi farkına vardım Sevgili Ahmet; sen göçeli beş yıl olmuş. Halbuki seni tanıyan arkadaşlarımızla sohbetlerimizde, ‘Kamyon Ahmet’imiz olarak, uzaklarda ABD’de yaşamını sürdürdüğünü düşünüp, göçtüğünü akıllara bile getirmek istemiyoruz.
Bu yaşların doğasından olsa gerek, göçme sırası bizlere gelene dek, seni bıraktığın anılarla aramızda hep yaşatacağız Sevgili arkadaşımız.

Sending our love, thoughts and prayers to you all. Praying for peace for your whole family, we love and miss you all. Much love, Jer, Jo and Pepper.

I had the pleasure of working closely with Ahmet at Intelsat for many years. We would work on the in-orbit testing of new spacecraft, often in the middle of the night. Ahmet, a hard working and meticulous engineer, had a great sense of humor and made these long nights of testing more enjoyable with stories and laughter. One particularly funny incident happened during testing when we were both very tired from being up all night.....so I got a soda during a break we had for a few minutes. I sat back down next to Ahmet and he reached over and flicked his cigarette ashes into my just opened soda (yes, you could smoke inside, even at work, back then). I looked at him incredulously and said “did you really just do that”.....his eyes suddenly showed shock and I realized he was so tired that he didn’t even realize the soda wasn’t empty. After that we had a running joke when he would walk into the Satellite Control Center that everyone should hide their drinks!
    Ahmet invited my wife, children and I to a cookout at his home in Maryland and to meet his beautiful wife and children. I remember it was a very happy home with a huge kitchen where the kids could ride on their toys all through the house.
  It has been many years since I have seen Ahmet, but I will always remember him as a gracious soul who brought joy and laughter into the lives of others. My hope for his children is wonderful memories of their father and the legacy he has passed on to them. God bless!

Robert Lingo

My name is Kris and I had the pleasure of working with Ahmet for two years closely. To me he was a man who did not worry about anything, be it a launch of a spacecraft, a performance evaluation or even submitting a report. Even with a guy like me he was was able to get along very well. Once were walking down a street in Princeton. I mentioned that these are the streets in which Einstein walked. Immediately he knelt down kissed the pavement and said that he now knows lots of Physics. He never stopped to make other people laugh. I often mentioned to him that he looked like Omar Shariff and he said yes.. I will as long as I live, will live in his sweet memories. Kris Raghunathan

ODTÜ’de iken adı “Kamyon Ahmet” idi. İri yapılı, kaslı ve güçlüydü. Arkadaşları belki kendilerini otomobil olarak görürken her halde onu da kamyona benzetmişlerdi. Son derece yaratıcı idi. Çocukken tahtadan eğe, törpü, zımpara kullanarak dekoratif uçak modelleri yapardı. Yaptığı uçaklar F-84, F-86 ve F-100 idi. Çıta ile maket uçak yapıp uçururdu. Akordeon ve bateri çalardı. Düğünlerde de çalardı. Akordeonda bazen düğünlerde uyduruk, yani kendisinin anlık ürettiği müzikleri çalardı. Düğündekiler, parçanın uyduruk mu yoksa orijinal mi olduğunu çok dikkat etmedikçe, kolay kolay anlayamazdı.
XB3 marka Rus malı bisikleti vardı. Bisikletin her yerini söker ve takardı. Çankırı’daki bisiklet parçacısı dükkan sahibinin takma adı “Cingan Kamil”den bozulan bisiklet parçalarını alıp değiştirirdik. Daha sonra Eskişehir’de Peugeot marka ikinci bisiklet alındı.
İnkum’da defne ağacının dalından yaklaşık 50-60 cm yüksekliğinde bir totem yapmıştı. Totemde ağaç kabuğunu keserek insan suratı, boynuzlar gibi dekorlar şekillendirilmişti. Son bir dokunuş olarak, göğsünden makasla kestiği kılları da toteme bıyık olarak yapıştırdı.
Ahmet iz bıraktı.
Murat Özkul

Erin and family, we are very sorry about your loss. Please know that you are all on our prayers!

Sevgili Ahmetcim, eski dost, kardeşten öte olurmuş! Unutulmaz anılar, hiç silinmezmiş hafızadan, hiç gitmezmiş sesler kulaklardan, yaşananlar hiç eskimeden gelirmiş zamanın derinliklerinden. Görüşmesek de ufak bir haber geçmişi taşırmış tüm canlılığıyla bugüne. Dostluğun, sevecenliğin, "al üstüne" diye bağırışın, yarış heyacanlarımız hep yaşayacak bizlerde ve kim bilir belki de hiç kaybolmayacak bu kocaman evrende. Sevenlerin ve elbette çocukların, özverili müthiş insan Jennifer Hanım, seni hep sevgi, dostluk, özlem ile hatırlayacak güzel kardeşim. Rahat uyu, Allah'ın rahmeti hep üzerine olsun.
Şafak Ural

Sevgili Ahmet,
Henüz onlu yaşlarımızda İnkum/Bartın’da başlayan arkadaşlığımız yarım yüzyıldan uzun sürdü. Her ne kadar ayrı kentlerde yaşamış da olsak; yollarımız bir ara İstanbul Kabataş Erkek Lisesi’nde kesişti. Kısa sürdü. Bir süre sonra, sanırım sen Eskişehir’e dönmüştün.
Ama kısa bir süre sonra yaşam bizi ODTÜ’de buluşturdu. Ama o da kısa sürdü. Senin ABD’ye transfer olduğun haberi geldi. Sonrasında uzun bir süre görüşemedik. Ama biliyordum ki, ne sen beni unutursun, ne de ben seni unuttum. Yıllar sonra, senden ilk haberi Muhsin Erdem Kardeşin’den aldığımda ne kadar sevinmiştim, anlatamam. Çünkü aradan geçen uzun yıllar sonra tekrar bir araya gelme olasılığı belirmişti. Nitekim kısa bir süre sonra Ankara’da buluştuk. Muhsin de vardı. Uzun yılların özlemini, sıcacık ve uzun bir kucaklaşma ile gidermek istedik. İkimiz de yetmediğini anladık. Sonra tekrar buluşmaya söz verdik ama, olmadı be Ahmet’im. Olmadı ne yazık ki!
Benim eşim o sıralarda meme kanseri tedavisi görüyordu. ABD’ye döner dönmez, beni aradın; tedaviye yardımı olur diye bir takım supplementler gönderdin.
Ardından pek sık olmada da, zaman zaman telefonla özlem gidermeye çalıştık. Bir süre sonra ben eşimi kaybettim. Hemen ardından senin eşinin de o kötü hastalıkla mücadele ettiğinizi öğrendim. Çok üzüldüm. Ama elden ne gelir?
Sonra bir Türkiye’ye gelişinde rahatsızlanıp çabuk döndüğünü öğrendim. Uzun süren böbrek rahatsızlığını, Jennifer Hanım’ın büyük hayranlık duyduğum özverisi ile aştığını öğrenince, çok sevindim. Birkaç kez telefon görüşmemizde, uzun sohbetler ettik. Çok mutlu oluyordum sesini duymaktan.
Ardından beklemediğim bir zamanda, başka rahatsızlık haberlerin gelmeye başladı. Muhsin ve Ali aracılığıyla izledim ama haberler bir türlü iyiye dönüşmedi.
Sonunda haberi aldığımda adeta yıkıldım be Ahmet’im.
Çocukluk ve lise arkadaşım, ODTÜ yıllarımızın kürek takımı arasında bilinen nick’i ile Koca Kamyon Ahmet’imizi kaybettiğime inanamadım. Bizim Koca Ahmet’imiz o hastalıkları da, nasıl olsa yener; yeniden kucaklaşırız umudum gerçekleşmedi ne yazık ki!
Seni seven herkes gibi;
Ben de Seni Çok Özlüyorum
Yarım yüzyıllık Değerli Kardeşim.
Aziz Ruhun Işıklar İçinde
Huzurlu Olsun.

I am here to say a last goodbye to my beloved uncle Ahmet. Which he called himself as USAdayisi (Means uncle@USA)

My dear uncle was such a strong person through and through, from character, personality and presence. For me, he will always be with me.

What I remember will always be how often he made me laugh. This is what makes him remain with me personally, and I am sure that all family and friends have their very own, special and private moments that they will cherish and keep close to their hearts.

We were all very lucky to have had him in our lives and as much as he will be missed by us all, he will remain with us all, every day, as long as we can remember.

I love and miss you uncle….. past, present and future.

Berna