ForeverMissed
Large image
This memorial website was created in memory of our loved one, Cok Aan De Wiel - Ketting, 96 years old, born on June 23, 1922, and passed away on January 25, 2019. We will remember her forever.
January 25, 2023
January 25, 2023
Lieve Oma,
Thinking of your today and remembering good times.
Miss you very much.
Jess x
January 25, 2020
January 25, 2020
We hebben vandaag aan Cok gedacht ik mis haar iedere dag .Het loopje naar haar huis voor een theetje of wijntje ook het samen boodschappen doen.Ik ben blij dat we nog samen leuke dingen hebben gedaan . Ook denken we aan de familie, ze missen Cok ook. Ik wil iedereen de groetjes doen en een dikke knuffel geven van mij en Ed

We have thought of Cok today. I miss her every day. The walk to her house for tea or wine and shopping together. I'm glad we did fun things together. We also think about the family, they also miss Cok. I want to say hi to everyone and give a big hug from me and Ed
February 19, 2019
February 19, 2019
Inspirerend, hartelijk, uitnodigend, verbindend, heel bijzondere vrouw, een kanjer in alle opzichten. Ik ben blij dat ik haar heb gekend!

Leave a Tribute

Light a Candle
Lay a Flower
Leave a Note
 
Recent Tributes
January 25, 2023
January 25, 2023
Lieve Oma,
Thinking of your today and remembering good times.
Miss you very much.
Jess x
January 25, 2020
January 25, 2020
We hebben vandaag aan Cok gedacht ik mis haar iedere dag .Het loopje naar haar huis voor een theetje of wijntje ook het samen boodschappen doen.Ik ben blij dat we nog samen leuke dingen hebben gedaan . Ook denken we aan de familie, ze missen Cok ook. Ik wil iedereen de groetjes doen en een dikke knuffel geven van mij en Ed

We have thought of Cok today. I miss her every day. The walk to her house for tea or wine and shopping together. I'm glad we did fun things together. We also think about the family, they also miss Cok. I want to say hi to everyone and give a big hug from me and Ed
February 19, 2019
February 19, 2019
Inspirerend, hartelijk, uitnodigend, verbindend, heel bijzondere vrouw, een kanjer in alle opzichten. Ik ben blij dat ik haar heb gekend!
Recent stories

Gezellige etentjes

March 10, 2019

Jullie kennen ons niet maar wij hebben Cok leren kennen via Hilly Nestelaar. Hilly en Joop waren goede vrienden van Bob en Tineke Pape. Zo hebben Sjoerd en ikCok en ook Ethy Uhl leren kennen. Na het overlijden van Tineke en Bob bleven wij Cok, Hilly en Ethy zien. De ene keer aten wij bij Hilly, dan weer eens bij Cok of Ethy en ook bij ons! Ook aten wij regelmatig bij de Chinees in Voorburg

Dat waren altijd heel gezellige en lekkere maaltijden. Eerst even borrelen van tevoren en leuke gesprekken voeren! Wij zeiden altijd we gaan weer naar “de meisjes”. Ze zagen er ook altijd heel leuk uit, niks oudbolligs! 

Liefs uit Gouda van Sjoerd en Toos Pape.

P.S. Wij hebben nog veel meer foto’s van onze etentjes. Mochten jullie deze nog willen hebben laat het ons dan even weten

1 - Karel Kraan | Schoonzoon

February 12, 2019

Tijdens een van mijn laatste gesprekken met Cok - Eva was erbij om afscheid te nemen - kwam het gesprek op het Griekse begrip Kairos (Cok sprak Nieuw-Grieks). Dat gaat over het gevoel dat je heel vaak op het juiste moment op de juiste plaats bent geweest. De Grieken vereerden Kairos als een speciale God, die ervoor zorgt dat je op het juiste moment dáár bent waar enthousiasme, inspiratie, bezieling en empathie zijn. Cok zei: “Dat is precies wat ik nu voel. Ik heb zoveel Kairos, zoveel geluk gehad met al die lieve en inspirerende mensen die ik in mijn leven ben tegengekomen. Ik heb geen slechte herinneringen. Ik ben alleen maar dankbaar.”

Ik vermoed dat u nu denkt (tenminste dat dacht ik, en ik heb het ook uitgesproken): Is het niet net andersom, moeten wij niet heel dankbaar zijn dat we deze fenomenale Cok zijn tegengekomen, en dat zij zo lang zo prominent aanwezig is geweest in onze levens? Dat heeft echt niet alleen met Kairos of een andere God te maken, maar vooral ook met een aantal bijzondere eigenschappen van Cok zelf. 

Wat was er zo bijzonder aan Cok? Ik ga maar wat mensen citeren, die ik de laatste dagen gesproken heb, dan ontsta

Aart zegt: ze was wat de Britten gregarious noemen: ze hield van mensen, en was graag in gezelschap. En wat hééft ze van veel bijzondere gezelschappen deel uitgemaakt! Samen met Arie had zij een groot sociaal netwerk, waar zij tot het einde toe trouw aan bleven. Gezelschappen waar Cok deel van uitmaakte hebben vaak een ongelooflijk lang bestaan gehad. De hupsclub, dat was Cok’s gymnastiekclub met vriendinnen, heeft misschien wel 60 jaar bestaan. Ook de kinderen en de mannen gingen met elkaar om; de mannen sloten zich na hun pensionering bij de club aan. Cok liet een paar weken geleden nog trots zien dat ze nog steeds moeiteloos de grond kan aanraken met gestrekte knieën. De Ommengroep, een kring van vrienden die jaarlijks met hun gezinnen in de Paasweek op vakantie gingen in Ommen, was ook zo’n vaste waarde in het leven van Cok. Van de eerste generatie is nu alleen Wim Zwiers nog over, maar Cok betekende ook veel voor de volgende generaties, waarvan velen hier aanwezig zijn: ze werd voor velen een tweede moeder of grootmoeder. Ariette Zwiers – Van Osnabrugge gaat hier vast meer over vertellen, zo dadelijk. Iedereen vond het fijn om bij Cok te zijn, en daardoor bleef ze tot het laatst toe een soort vanzelfsprekend sociaal middelpunt in dat grote netwerk. Eén van de hupsclubkinderen, Margot van Vessem, schreef over haar: wat een formidabele, lieve vrouw.

Onze kinderen raken niet uitgepraat over de ruimhartigheid, magnanimity, van Cok. Dat ze als vanzelfsprekend aanbod om ook de oma van Karlijn, Elise en Julius te zijn, nadat hun oma Els was overleden!  Dat er altijd schaaltjes met snoep stonden waar je zonder te vragen van kon pakken. Dat oma Cok, op welk moment je ook kwam, altijd wel heerlijke soep klaar had staan. Dat ze altijd geïnteresseerd in je was en kaarten stuurde bij alle bijzondere gelegenheden. Dat ze iedereen nam zelfs hij of zij was, niet oordeelde, maar hooguit voorzichtig adviseerde. Dat ze iedereen kon laten groeien door haar bewondering voor jou te laten zien. Dat je haar je diepste geheimen kon toevertrouwen. Niet voor niets ging Tim zijn geliefde Veerle eerst aan oma Cok voorstellen, láng voor ík van Veerle had gehoord (alsof ik als vader geen geheim zou kunnen bewaren…) “Zul je goed voor mijn Timmetje zorgen?” vroeg oma aan Veerle bij hun afscheid… 

Voor Tim was oma Cok absoluut niet het soort oma waar je op zondagmiddag nog even langsmoet… Nee, deze oma kwam naar jóu toe, elke maandag, zolang het nodig was, kwam ze uit Rotterdam naar Den Haag, helpen in huis, heerlijk koken, spelletjes doen, knutselen en remedial teaching doen met Eva. A dream come true…

Heel treffend was ook wat de huisarts, Nicole, over Cok zei: “Het was een lieve schat, wij waren allemaal dol op haar. Het laatste wat ze vroeg was om iedereen de groeten te doen. Cok was een heel bescheiden cliënt: altijd bang om te zeuren of om teveel te vragen. Maar ze kon ook goed voor zichzelf opkomen, vooral als haar vrijheid in het gedrang kwam.” Zo heeft ze vanaf vliegveld Heathrow Nicole gebeld en als in een soort spannend hoorspel met benauwde stem gevraagd: “Help! Ze willen we hier in een karretje stoppen omdat ze me te oud vinden om zelf te lopen. Wat moet ik nou doen?” Nicole heeft toen – heel verstandig – geadviseerd dat Cok zich voor deze ene keer mocht laten verwennen met zo’n gratis ritje. Dat advies heeft ze opgevolgd.

Die vrijheidsdrang van Cok heeft er ook voor gezorgd dat ze zo lang zo’n intensief sociaal leven heeft kunnen leiden; nooit achter de geraniums is weggekropen. De geraniums heeft ze zelfs, toen ze in Hillegersberg is gaan wonen, helemaal de deur uitgedaan – er zijn orchideeën voor in de plaats gekomen. Hoe heeft ze dat zo kunnen volhouden, behalve door een behoorlijk  sterk gestel? Ik denk ook door een enorme wilskracht om zelfstandig te blijven. Daardoor kon ze in december toch nog terug naar eigen huis, na een heel zwaar revalidatieproces dat begon met een val waarbij ze haar heup brak. Niets wilde ze liever dan weer gewoon thuis zijn, mensen ontvangen en alle dagen koken. 

Over koken gesproken: Cok had een groot repertoire aan “evergreens”, heerlijke recepten die ze graag maakte. Maar daarnaast knipte ze tot het laatst nog steeds nieuwe recepten uit. Ze had er, zoals ze zei, genoeg om nog honderd jaar verder te kunnen. Dat is Cok ten voeten uit: aan de ene kant trouw aan tradities, met een heel eigen elegante stijl, die ze levenslang heeft volgehouden. Aan de andere kant altijd openstaand voor vernieuwing: nieuwe vriendschappen, een nieuw recept, een alcoholvrij biertje, een mobiele telefoon, Facebook nemen om iedereen te kunnen volgen… Dat maakte haar tot een voorbeeld van levenskunst voor heel veel mensen.

Oud, heel oud, worden betekent helaas ook: steeds vaker afscheid nemen van dierbaren. Vooral het verlies van Arie en dat van Margreet hebben haar heel diep geraakt. Jet en Piet Hagen schrijven daarover: “Wij denken nog vaak aan de fantastische manier waarop zij Margreet heeft bijgestaan. Voor een moeder is dat het ergste wat je kan overkomen: dat je een kind verliest. En dan toch met zoveel kracht en liefde haar steunen tot het bittere eind. Bijna bovenmenselijk.” Ja, zo was het. 

En dan nog zoveel jaren daarna, ondanks dat verdriet dat niet overgaat, de kracht kunnen opbrengen om vol levenslust en levenskunst door te gaan - ook dat was bijna bovenmenselijk. 

Ik vertel geen geheim - want Cok heeft het tegen veel mensen gezegd - dat Cok de laatste jaren geregeld zei: als ik eens niet meer wakker word de volgende dag, is dat ook goed.  Zo is het gelukkig ook gegaan. Ze heeft van haar geliefden die in de buurt waren nog in alle rust afscheid kunnen nemen. Ze had er ook vrede mee dat dat niet met iedereen lukte, want er hoefde niets meer uitgepraat te worden… het was goed zo. Ze wist waar ze heenging. Met een klein laatste grapje heeft ze afscheid genomen, nadat ze dinsdagavond rond zes uur in slaap was gebracht. Ze deed nog even haar ogen open en zei tegen de mensen die om haar bed zaten: “even controleren…”en lachend sliep zij weer in. Drie dagen later overleed ze in alle rust.  Ze was dankbaar voor zoveel lieve en inspirerende mensen in haar leven, of we dat nog konden doorgeven… Die wens is hierbij ook vervuld. 

1 - Karel Kraan | Son in Law

February 12, 2019

A kind of natural social center in a large network. One of the “dance club” children, Margot van Vessem, wrote about her: “what a formidable, sweet woman”.Our children cannot stop talking about the generosity, magnanimity, of Cok. That she was a natural choice to take over as ‘grandmother’ of Karlijn, Elise and Julius, after their own biological grandmother Els died! That there were always trays of sweets that you could take without asking. That grandma Cok, at whatever time you came, always had delicious soup ready. That she was always interested in you and sent cards on all special occasions. That she took everyone even he or she was, not judged, but at the most cautiously advised. That she could make everyone grow by showing her admiration for you. That you could entrust her with your deepest secrets. Not for nothing did Tim first introduce his beloved Veerle to grandma Cok, long before I had heard of Veerle (as if I could not keep a secret as a father ...) "Will you take good care of my Timmetje?" Grandma asked Veerle when she said goodbye ...For Tim Grandma Cok was definitely not the kind of grandmother you dutifully visit on Sunday afternoon ... No, this grandmother came to you every Monday, as long as it was needed, she came from Rotterdam to The Hague, to help in the house, do delicious cooking, play games, do crafts and help with remedial teaching for Eva. She was a dream come true ...

Also quite striking was what the doctor’s receptionist, Nicole, said about Cok: "She was a sweetheart, we all loved her. The last thing she asked was to wish everyone well”. 

Cok was a very modest client: always afraid to whine or to ask too much. 

But she could also stand up for herself, especially if her freedom was jeopardized. "For example, she called Nicole from Heathrow Airport and asked in a kind of exciting radio play with an anxious voice:

" Help! They want to put them in a wheelchair because they think I am too old to walk myself. What should I do?". Nicole then advised - very sensibly - that Cok could be pampered for this one time with such a handy free ride. She has followed that advice.

Cok's sense of freedom has also ensured that she has been able to lead such an intensive social life for so long; never got behind the geraniums. Even when she went to live in Hillegersberg, she even left the geraniums out of the house - orchids came in its place. 

How did she manage to do this, except by a pretty strong constitution? I also think through an enormous willpower to remain independent. 

As a result, she was still able to return to her home in December, after a very heavy rehabilitation process that started with a fall in which she broke her hip. 

She did not want anything more than just being at home again, receiving people and cooking every day.

Speaking of cooking: Cok had a large repertoire of "evergreens", delicious recipes she liked. But in addition, she still cut new recipes until the last. She had, as she said, enough to be able to continue for another hundred years. That is Cok in full: on the one hand true to traditions, with a very own elegant style, which she has maintained for life. On the other hand, always open to innovation: new friendships, a new recipe, an alcohol-free beer, a mobile phone, Facebook to follow everyone ... That made her an example of art of living for many people.Being old, very old, unfortunately also means: to say goodbye to loved ones more and more often. Especially the loss of Arie and that of Margreet have touched her very deeply. Jet and Piet Hagen write about this: "We often think of the fantastic way in which she helped Margreet. For a mother, that is the worst thing that can happen to you: that you lose a child. And yet with so much strength and love support it to the bitter end. Almost superhuman. "Yet, that's how she was”.And then for so many years after that, despite that sorrow that does not pass, the strength to continue to live full of life and art - also that was almost superhuman.I'm not telling you a secret - because Cok told many people - Cok has said regularly in recent years: if I do not wake up the next day, that's okay. That is how fortunately things turned out. She was able to say goodbye to her loved ones who were in the neighborhood. She also had peace that she did not succeed with everyone, because there was nothing left to talk about ... it was good. She knew where she was going. With a little last joke she said goodbye after she had been asleep around six o'clock on Tuesday evening. She opened her eyes for a moment and said to the people who were sitting around her bed: "just checking ..." and, then laughing, she fell asleep again. She died in peace three days later. She was grateful for so many lovely and inspiring people in her life, she wanted us to pass it on ... This wish is also fulfilled.

Invite others to Cok's website:

Invite by email

Post to your timeline