18 września…cóż, tam gdzie jesteś pewnie nie obchodzi się urodzin. Miej się dobrze.

Dzis siódma rocznica. Czas robi swoje czyli zaczyna dokuczać coraz więcej części ciała, czuje ze się starzeje choć staram się przed tym bronić i chodzę do lekarzy. Chcialabym jeszcze trochę podróżować, a do tego potrzebny sprawny system.
Uspokajam się przy Leo, nie boje się otwierać poczty, nie boje się, ze zabraknie pieniędzy na rachunki. To komfort nieznany przy Tobie. Zostawiłeś swoje skarby z którymi nie wiem, co zrobić - nie umiem handlować. Wszystko leży nietknięte w szafie. Ciekawa jestem, jak tam jest na gorze. A może jesteś gdzieś indziej? Nie spieszę się do tych zaświatów ale wszystko w ręku Boga.

Happy Birthday in Heaven! Twoje 71 urodziny…mam nadzieje, ze jest tam dobrze, gdzie jesteś. Ja jestem wreszcie spokojna, nie martwię się o rachunki, o to, ze nie będzie z czego zapłacić raty za dom. Spokój to taka cenna rzecz. Mam trochę problemów ze zdrowiem, ale myśle, ze to dość pospolite w moim wieku. Ciebie już nic nie boli, nie dokucza, nie martwi. Ciekawa jestem, czy spotykasz tam swoją mamę albo mojego tatę. Jeśli tak, to pozdrów ich ode mnie.

Dzis mija sześć lat od Twojej śmierci. Dużo się wydarzyło - pandemia, wojna na Ukrainie, umieszczenie Mamy w Domu Seniora. Wszystko to było bardzo stresujące. Zauważam, ze powoli sie uspokajam. Z Tobą żyłam jak na wulkanie- nigdy nie wiedziałam, kiedy znowu upijesz sie i stracisz wszelka kontrole. Potem, kiedy już byłeś niepijącym alkoholikiem (choć zdarzały sie wpadki) to strach o byt, bo z mojej jedynej pensji było ciężko a jak pracowałeś to gross wydatków to były monety. I stałe brakowało. Dlatego nic nie zostało spłacone z pryncypial domu! Wszystko wyszło na jaw kiedy zostałam sama z rachunkami. Z mnóstwem długów, przerażona, co zrobić.
Teraz powoli się uspokajam. Nie boje się, z czego zapłacę rachunki. Myśle, ze odzyskuje równowagę, której nie czułam nigdy przy Tobie.

Dziś trzecia rocznica Twojej śmierci. Pamietam, mimo tego, ze jestem żona Leo i bardzo go kocham. Myśle, ze skoro życie idzie swoją, kreta ścieżka to trzeba się mu poddawać. Nigdy nie przypuszczałam, ze znajdę miłość w zmierzchu zycia, ale stało się. Szukałam przyjaźni, nie kolejnego męża. Nie wiem, czy mógłbyś go polubić ale jest dobrym człowiekiem i bardzo mi pomaga. Może to sprawia, ze jestem spokojna- stan nieznany mi, bo związek z Tobą był stałe pełen niepokoju, stresu i tragicznych zdarzeń. Nigdy nie wiedziałam, co przyniesie jutro, ale zwykle było to nieszczęśliwe dla mnie - Twoja choroba alkoholowa z nawrotami, częsty brak pieniędzy i stały brak stabilizacji. Teraz jest spokój tak bardzo mi potrzebny.
Bądź szczęśliwy tam, gdzie jesteś!

Dziś druga rocznica Twojego odejścia. Zostawiłeś wszystkie cierpienia, jakich Ci los nie szczędził przez ostanie lata. Nigdy nie zapomnę telefonu o 3 nad ranem, który zapowiadał najgorsze (a może najlepsze dla Ciebie?) i drugiego- ze już Cię z nami nie ma. Choć ta myśl nie była mi całkiem obca, widząc coraz szybszy proces niszczenia całego Twojego organizmu, to jednak gdy te słowa ostateczne padły, były szokiem.
Wiesz, ze pozbierałam sie, musiałam zebrać sie w jedna całość ze względu na mamę. Muszę przy niej być bo wzięłam za nią odpowiedzialność.
Trzymaj się tam, gdzie jesteś. Nie wiem, jak to jest (jeszcze!) być po drugiej stronie, ale opiekuj się Maja. Ja, jak zawsze, radzę sobie z duża pomocą mamy i stoję twardo na ziemi.
Isia

Kochany Czesku,
Dziś drugie Twoje urodziny bez Ciebie. Zapaliłam Ci świeczkę-prawdziwa a nie wirtualna. Pamietam. Zawsze będę pamietac, i tak, jak powinno się o nieobecnych, staram się wspominać tylko te dobre chwile, choć było ich znacznie mniej, niż tych złych. Ale te koszmarne odsuwam ze wspomnień, zastępuje tymi dobrymi i tymi wspaniałymi, bo i te były.

Dzis mija rok od tamtej fatalnej nocy, kiedy odszedłeś, choć na ziemie przywoływali Cię lekarze resuscytacja i wszelkimi możliwymi sposobami. Miałeś dość cierpień? Bóg tak chciał? Nikt tego nie wie, gdzie jesteś teraz, ale Ty wiedz, ze nasze myśli są dziś z Toba, krążą wokół Twojego cienia, jeśli tak wyglada dusza. Jesteś w naszej pamięci i w niej pozostaniesz ma zawsze.

Odszedł człowiek, którego znałam 35 lat. Miał słabości ale i pasje, wrażliwe serce i poczucie humoru. O charakterze człowieka nie świadczy liczba podkniec czy upadków ale ile razy potrafi sie podnieść i iść dalej. Od września 2014 do sierpnia 2016 walczył z choroba, której leczenie uczyniło spustoszenie w Jego organizmie i biedne, ledwo bijące serce poddało sie 17 sierpnia. Pamiętamy Cie, Czesku!