Над могилой моею не стой, не рыдай, 
Я не здесь, я не сплю. Просто верь. Только знай! 
Я с тобою в дыханье беспечных ветров, 
Я с тобой в ослепительном блеске снегов, 
Я согрею тебя теплым солнца лучом, 
Я коснусь тебя мягким осенним дождем, 
В разбудившей тебя поутру тишине, 
Я приду к тебе гомоном птичьим в окне, 
Буду ночью по-прежнему рядом с тобой, 
Охраняя твой сон с неба яркой звездой. 
Над могилой моею не стой, не рыдай, 
Я не там, я с тобой! Только верь! Просто знай. 
Отныне я ветер, сорвавшийся с неба, 
Ночное сияние первого снега, 
Луч солнца, резвящийся в спелом зерне, 
Я - тёплые капли дождя на стекле. 
Откроешь глаза в предрассветной тиши, 
Я - в ворохе птиц, их спугнуть не спеши. 
Вспорхну вместе с ними, меня не ищи. 
Я - грустные звёзды, что светят в ночи. 
Не стой у могилы моей поутру, 
Не плачь надо мной…Я - на небе! Живу!!!

Весь этот мир — лишь суета.
Что край беды припоминать?
Сгорает смертный, как огонь.
Что ж нам прошедшего желать?
... 
Мир — плод в руке Творца,— и я прошу, склонясь у Б-жьих ног:
«Возьми на длань свою меня, чтобы припасть к тебе я смог. 
Во мне и суша и вода, не расплетай же мой клубок».
О сын Адама, ты Творца не покидай: ты одинок.
Последний сон сойдет к тебе,— и век тебе не приподнять.
 
Все мудрецы, увидев мир, его сторонкой обошли,
— Так соловей в заводях роз не хочет и коснуться тли.
Не утверждай нам этот мир, в нем жизни вечной не сули:
Мир в море каплями течет, глянь — в море капли утекли.
...

Язык мне режьте, коль я лжи хоть малость вам наговорил;
Б-г — надо мной, под Б-гом — я, и лжи мне не провозглашать
Б-г правит. Семьдесят и два в его руке народа есть.
Пророков — жизни вожаков — есть триста шестьдесят и шесть.
О том, что, как певец Давид, в раю я буду,— есть мне весть.
Саят-Нова, твой караван пошел — идет куда невесть.
Живите в благе! Ухожу,— и ног не поверну я вспять.

Заветных тайн своих врагу не доверяй,
Когда-нибудь за грош продаст их негодяй.
Не будь завистником, чужого не желай
Отплатят этим же в недобрый час тебе.

Верь другу честному, люби его, как брат,
Не слушай клеветы, пусть за спиной шипят,
Не тронь змею ногой – ужалит, пустит яд
И пламенную кровь отравит в раз тебе.

Ты безумное сердце мне внемли:
Скромность возлюби, совесть возлюби!
Мир на что тебе? Бога возлюби,
Душу возлюби, деву возлюби!

Божий глас внемли и твори добро,
В житиях святых слово серебро!
Святых цели три: возлюби перо,
Возлюби письмо, книги возлюби.

Сердце, пусть тебя скорби не гнетут!
Знай, что хлеб и соль люди чести чтут!
Но не будь смешным, возлюби свой труд,
Мудрость возлюби, правду возлюби!

Так Саят-Нова, мудрость жить велит.
Что нам эта жизнь? Страшный суд грозит!
Душу сбереги: возлюби и скит,
Келью возлюби, камни возлюби!

ცივ ზამთარში უსახლკაროდ, სიცივეში გავატარე,

გაზაფხულსაც მოველოდი, იმაზე ცუდს შევეყარე, 

მზეს ველოდი მის მაგივრად, ვხედავ მთვარე ამოსულა

სადაც რომ ვარდი დავთესე, იქ ეკალი ამოსულა,

მე მაისი მარტად მექცა, მერცხლის ადგილს ჩხავის ყვავი,

გაღმა გასვლას ვაპირებდი, მაგრამ ჩამეძირა ნავი.

ბულბულის გალობა მესმა, მისმა ენამ გამახარა,

ჩემს მებაღეს ვარდი ვთხოვე, მან ეკალი მომაყარა.

კაცი მისთვის დაიბადა ნამუსის ქუდს ატარებდეს,
თავის ლამაზ სუფთა სახელს არა ჭუჭკს არ აკარებდეს,
იმის ნახვა გამგონ ხალხსა დილისავით ახარებდეს,
ის ეყოფა სიმდიდრედა, ყველას თავსა აყვარებდეს.

ჰე, კაცო, ფასი იცოდე, ქუდი რომ დაგიხურია;
ყველა თანაბრად გიყვარდეს, ქართველ-სომეხი-ურია!
ყველას სიკვდილი მოგველის, რად გინდა იყო მშურია?

ყველა მოკვდება, რაცა ჩანს,
უკვდავი უხილავია,
რასაც კი თვალი იხილავს,
სუყველა წასავალია!
სიცოცხლე ტყვეობა არის,
ესე ქვეყანაც - გალია,
დარაჯად გვიდგა სუყველას
თითონ სიკვდილის თვალია!
ვერვინ გაიგო ჯერეთა
გამჩენი ვინ უფალია
და ვინ ბატონობს სამყაროს
ანუ რომელი ძალია!..
ჰაერი მიუწვდომელი,
არა აქვს ბოლო, თავია,
ჩვენი ყვექანაც ჰაერში
მიჰქრის - პატარა ნავია!
ისეც ჩავქრებით სწრაფადა,
რად გვინდა თოფი, ხმალია?
უნდა ძმურადა ვცხოვრობდეთ
გრიქულ, ივანე, ალია!
კეთილი საქმე ვაკეთოთ,
ქვეყანა შესაბრალია,
ზავი, მშვიდობა, ერთობა,
იეთიმ, თქვი, ვისი ვალია?!

როცა ბევრი ფული მქონდა, ყველაფერში გული მქონდა,
ძმაკაცის სურვილი მქონდა, საწყლის სიბრალული მქონდა..
ფული მქონდა, ჭკვა კი არა, სულ ვლოთობდი სხვა კი არა,
მოვრჩი ფული, ვარ ავარა, ჭკვანი უგუნური მქონდა.
სანამ მქონდა, ლხინში ვიყავ, ცხოვრებითა ტკბილში ვიყავ,
ვარდის ხეივანში ვიყავ, დარდი დაფანტული მქონდა.
განა მაშინ ვინმე მძულდა? ყველასათვის კარგი მსურდა,
ძმაკაცისთვის არა მშურდა, ფიქრი დაკარგული მქონდა.
მაშინ მტერიც ძმა გამიხდა, პირფერობით ყმა გამიხდა,
მაგრამ ამაგი წამიხდა, ჯიბე რო დაცლილი მქონდა.