Diana is geboren op 7 juli 1971. Het was een warme woensdag, en het was ook de uitgerekende geboortedatum.
''S morgens nog een was gedraaid, als je al twee kinderen hebt moet je gewoon doorgaan. In 1971 had ik nog geen weet van een moderne wasmachine, ik had een wasmachine met zo'n rond draaiende klopper, en een wringer er bovenop.
In 1971 wist je ook niet welke verrassing eruit zou komen met de geboorte, dat zag je pas als je baby geboren was. Ik had neutrale kleertjes in huis, ik was die tijd nogal dol op glanzend wit. Babytruitjes en een warme omslagdoek, dat deed ik mijn pasgeboren baby's aan.
Maar Diana maakte niet veel aanstalten om geboren te worden, ik begon met de voorbereiding van het avondeten toen ik plots zeer hevige rugpijn kreeg, gevolgd op wat op een wee leek. Ja, ik had inmiddels ervaring dus ik wachte rustig af. Niks aan de hand tot het toch wel menens begon te worden. Ik vond 07-07-1971 wel een mooie datum om mijn derde kind ter wereld te laten komen.
Zusje Angelique en broertje Pierre werden door mij nog in bad gedaan, zodat zij, mocht de baby zich aankondigen, naar oma gebracht konden worden.
Diana is geboren om een paar minuten voor half elf  avonds, een mooi mollig meisje van 8 pond en twee ons.
Bij het baby huis in de Antoniusstraat was een nieuwe wieg gekocht, op wieltjes, witte bekleding met rode bloemen.
Mijn moeder werkte die tijd bij een makelaarskantoor in Den Bosch, dus erg lang konden de andere kinderen niet bij haar blijven, tijdens de bevalling en daarna. 
Door hun vader zijn de kinderen de volgende dag weer opgehaald en ging het leven weer gewoon verder. Ik had kraamhulp die in de ochtend kwam om de baby te wassen, en daarna verdween ze weer om aan het einde van de middag nog even kwam kijken of het allemaal goed ging.
Ook vader was maar twee dagen thuis, dus dag drie stond ik weer achter de wasmachine, nee, niks geen kraamtijd zoals tegenwoordig, en zwangerschapsverlof.
Het is allemaal goed gekomen, Diana groeide op tot een lieve, leuke kleuter.
Samen met haar zusje en broertje was het een drukke maar leuke en gezellige tijd.
Ook bij ons waren er ups en downs, maar we kwamen er iedere keer weer samen uit. Naarmate de kinderen ouder werden, werden de banden met de kinderen onderling ook anders, hechter, closer. 
We hadden het fijn met elkaar, konden bouwen op elkaar. 
Tot 23 december ging het goed, met z'n drietjes zijn we die dag nog gezellig het centrum ingeweest, Diana schoonzoon en ik, geluncht op het overdekte terras, en toen jullie mij rond half vijf thuis brachten gaven we elkaar zoals altijd een kus, en was het ' tot morgen, we appen nog ma'... 
We hebben vast nog geapt, maar dat ben ik kwijt. 
Als ik toen ook maar één klein beetje een voorgevoel over de komende uren gehad zou hebben was ik niet van je zijde afgeweken, ja, je was vaak moe de laatste tijd, en ik zei ook tegen je dat je er zo moe en witjes uitzag. De bewuste 23 december was de eerste dag van je twee weken vakantie, je kon wat tot rust komen, even niet elke ochtend om vijf uur naast je bed staan. 
Het lot besloot anders. Rond negen uur belde mijn schoonzoon op, niet schrikken, zei hij, Diaantje ligt in het ziekenhuis. Diana was die nacht opgenomen omdat ze een hersenbloeding gekregen had. 
Eén en al ongeloof, dit kon niet waar zijn. 
Toen ik op de IC Diana zag liggen, aangesloten aan allerlei apparatuur sloeg de schrik mij om het hart. Er was nog geen paniek nodig zei de neuroloog, maar het was wel ernstig. 
Tien dagen leefden wij tussen hoop en vrees. Op 29 december was er een klein beetje hoop, Diana leek een beetje op te knappen, ze sprak en lachte, maakte grapjes, helaas was het van korte duur. Walter bleef op oudejaarsavond bij Diana, en ook de eerste dag van het nieuwe jaar leek goed te gaan. 
Het mocht echter niet zo zijn. 
Diana kreeg daarna complicatie op complicatie en zakte langzaam weg in een comateuze toestand. 
Op zaterdag 4 januari werd ons nog gezegd ' ga gerust even een paar uurtjes naar huis, Diana slaapt nog wel een poosje'. 
Anderhalf uur later werd mijn schoonzoon gebeld met de mededeling dat het slechter ging met Diana, of we wilden komen. 
Tijdens onze afwezigheid was er weer een scan van haar hoofd gemaakt omdat men Diana ook met pijnprikkels niet wakker kreeg. 
Wat er daarna gebeurd is, is voor mij te emotioneel om te beschrijven, en eigenlijk wil ik de laatste uren ook niet delen. 
Hoe moet je verder na het verlies van je kind, dat is met geen pen te beschrijven, dat is zo onmenselijk zwaar. 
Het leven gaat door, je krijgt bemoedigende woorden toegesproken, maar daar heb ik niks aan, en wil ik ook niks van horen. 
Na drie dagen hoor je niemand meer, en dat begrijp ik ook wel, want het leven gaat inderdaad door, alleen voor mij verloopt het leven na het overlijden van Diana anders. 
Ik wil daar begrip voor. Ik wil geen bezoek, omdat ik daar gewoon nog niet aan toe ben. 
Mijn kinderen en mijn schoonzoon zijn op dit moment genoeg voor mij. Ik heb niet de behoefte om bezocht en verzocht te worden. 
Respecteer dit asjeblieft, ik houd iedereen via deze site op de hoogte. 
Ik ben dankbaar voor de lieve berichtjes hier en op facebook.