A mom.....

Vanmorgen kon je zus weer een aantal jurkjes van jou ophalen bij je man, en dat waardeer ik enorm. Aan alle jurkjes hangt het prijskaartje nog aan, en dat maakt mij wel verdrietig. Had je er maar meer van genoten door de jurkjes te dragen.
Je zei vaak dat als je minder ging werken de jurkjes uit de kast zouden komen.....

Het verdriet om jouw verlies wordt niet minder Diaantje, het is er elke dag opnieuw, er zijn dagen bij dat ik het liefst mijn bed niet uitkom. Dan herinner ik mij de laatste dagen dat je nog bij ons was.
Je vrolijkheid, maar ook de somberheid die jou ineens kon overvallen. Was dat een teken, vraag ik mij vaak af, van niks kon je ineens door somberheid worden overvallen. 
Ook was je moe de laatste tijd en dat zag ik aan je. Op het terrasje aan de Els vierden we met ons drieën dat je vakantie begonnen was, 20 december was je laatste werkdag.  
Het was ons laatste uitje, twee weken later was je niet meer bij ons.

Ik heb 'm nog niet eerder gezien, de opvallende jurk die je ooit ergens hebt gekocht bij Tante Betsy. Toen ik 'm vandaag in mijn handen kreeg wist ik niet of ik moest lachen of huilen. En de prijs ....echt helemaal niks voor jou om zo'n jurk aan te schaffen.
Misschien om aan te trekken naar haar werk, zei je zus, maar ook dat is onvoorstelbaar voor mij.....zwart was jouw kleur, oranje was ook jouw kleur.....maar rood, en dit model ??
Ik ga nadenken of ik deze bijzondere jurk aan een goed doel zal schenken, of dat ik 'm ga bewaren als aandenken aan jou ....als één van je ondoordachte aankopen