Hoi Diaan, mooi mens, lieve vriendin, m'n wandelmaatje, peettante van onze hondenkindjes,

We missen jou, waarom, waarom is het zo dat deze maand, twee mooie, bijzonder lieve schatten
zo bruut en zo jong bij ons zijn weggenomen..

We zagen elkaar niet vaak meer door de afstand, spraken elkaar weinig door de drukte van de dag, maar uit het hart ben je nooit geweest. Dat is hoe ik vriendschap definieer, het is er en het blijft er ondanks elkaar niet vaak zien of spreken. Wanneer ik langskwam, was het alsof we de ochtend nog samen gewandeld hadden.. Dat is vriendschap, dat heb je niet met iedereen, dat had ik wel met jou. Je bent mooi, lief, zorgzaam en knetterrr gek, 'ik houuuu ervan' zei je dan altijd. Nou schat, wij houden van jou, uit het oog, nooit uit het hart.

En lieverd.. geef m'n meisje, mijn poepiedoepie, mijn dikkie, mijn hondenkind, mijn Veruschka een dikke kroel en kus. Jullie zijn samen, met de roedel, ik voel het. Wees jullie zelf, geniet, lach, doe gek, wandel en ren tot je niet meer kan, kroel en heb de slappe lach zoals je altijd zo mooi kon hebben.

Verusch, bescherm jouw peettante, kroel en kus haar zoals alleen jij dat kon. Doe gek, lig op je rug met je pootjes omhoog, zit op schoot en wees veelste groot daarvoor, maar vooral blijf onze zon en sterren.

Lieve Diana, lieve vriendin, we missen jou, maar je bent bij ons. Uit het oog, maar nooit uit het hart. Wees je mooie zelf, met onze roedel, doe ze een dikke kus.

Doei lieverd..

Diana 07-07-1971 × 04-01-2020
Veruschka 30-04-2012 × 18-01-2020

Wat verschrikkelijk wat jullie meemaken. Vanaf het moment dat ik het las, denk ik elke dag even aan jullie en diana

Maandag 23 december, het was gezellig druk zo vlak voor kerst in het kleine winkelcentrum. Ook nog gezellig met z'n drietjes neergestreken op een terrasje, want dat deden we graag, mensen kijken,en tegelijkertijd wat lekkers naar binnen schuiven. Rond de klok van vijf werd ik door jou en Walter weer thuis afgezet, we gaven elkaar een kus, en morgen zouden we weer iets anders verzinnen om te gaan doen, het was immers jullie eerste vakantie dag. We zwaaiden elkaar uit, zoals altijd.
' O ja ma, morgen op tijd klaar staan hoor, want we moeten eerst nog naar de kapper.
Het zat vast in mijn geheugen, om half elf moesten we bij Ria zijn.

De volgende morgen zat ik koffie te drinken toen de telefoon ging, Walter aan de lijn. ' Moe, ga ff zitten, er is iets gebeurt, maar raak niet meteen in paniek... Diana is vannacht opgenomen in het ziekenhuis met een hersenbloeding. Ik dacht dat de grond onder mijn voeten weg zakte. Ik viel nog net niet van mijn graad.
Ik kom er direct aan Wally, maar dat was niet nodig, Walter zou bellen als men klaar was met het behandelen van mijn dochter.
Nou, dan ken je deze moeder niet goed, want een half uur later was ik er ook, samen met mijn oudste dochter. We mochten niet bij Diana, ze lag op de IC en de artsen waren bezig met mijn kind. Even later mochten we haar even zien, ze lag aan allerlei apparatuur.
Ze zou snel naar de operatie kamer gereden worden om te worden geopereerd. Ze verbleef ruim drie uur op de operatiekamer, de neuroloog zei dat de operatie geslaagd was.
We leefden de eerste paar dagen op hoop dat het toch weer goed zou kunnen komen. Op oudejaarsdag verhuisde dochterlief naar de gewone afdeling. Ze sprak met ons, zij het verward en wat onsamenhangend, maar er was hoop.
Hoop sloeg om in wanhoop toen dochterlief op twee januari weer terug naar de IC werd gebracht.
Ze was niet aanspreekbaar meer, ze had koorts, er waren infecties bijgekomen, er werden mijn dochter niets anders dan medicijnen toegediend, voor koorts, voor de infecties, morfine voor de pijn, tegen de epileptische aanvallen, wat later weer geen epileptische aanvallen bleken te zijn.
Mensonterend lag ze voor mijn gevoel erbij. Overal slangen en nog eens slangen, een beademing apparaat in haar keel.....
Wat had ik graag van plek geruild met mijn kind, maar zo werkt het verdorie niet.
Diana werd in slaap gehouden omdat er ook nog longontsteking opgetreden was, en sprake van een hersenvliesontsteking.
Ze was niet in staat op eigen kracht hier uit te komen.
Op drie januari voelde ik dat het niet meer goed zou komen, dat weet en voel je als moeder.
Heel bezwaard zijn we huiswaarts gegaan, om er de volgende ochtend weer tijdig te zijn.
Mijn dochter was nog steeds in diepe slaap, en zou daaruit niet meer ontwaken.
Die middag rond half twee vertelde de IC verpleegkundige dat we rustig even naar huis konden gaan, ze kon goed nog de hele avond blijven slapen....
We waren amper een uur thuis toen het ziekenhuis belde, we moesten toch maar komen, want het ging slechter met Diana.
Vlak voor wij aankwamen is er nog een scan van het hoofd gemaakt en daarop was geen enkele hersenactiviteit meer te zien, niets, niets. Ook 's ochtends was er nog een scan gemaakt waarbij alles nog goed was.
Er werd met ons gesproken, maar je bent dan zo overstuur dat de helft je ontgaat.
In coma, hersendood, blijkbaar was het sterven de dag daarvoor al begonnen toen Diana ook niet meer reageerde op pijnprikkels.
Niets, maar dan ook niets is zo ingrijpend als de dood van je kind, dat je achtenveertig jaar geleden het leven schonk.

Het gaat tijd kosten om dit te verwerken, en het is goed mogelijk dat dat nooit gaat lukken, dit is zo ingrijpend, we waren méér dan moeder en dochter, véél meer.

Wees niet bang om hier een bericht, foto, of gedicht achter te laten. Haal herinneringen op. Wellicht hebt u of jij nog foto's van Diana, plaats ze, ik zal er heel blij mee zijn.