Deze herdenkingswebsite is gemaakt ter nagedachtenis aan onze geliefde dochter en zus Diana, 48 jaar oud, geboren op 7 juli 1971 en overleden op 4 januari 2020. We zullen haar voor altijd herinneren. Diana was een vrouw die de laatste jaren echt gelukkig was. Het laatste half jaar heeft Diana extra genoten, ze was een blij mens die graag iedereen plezierde, soms ten koste van zichzelf. Dieren waren haar leven, menig dier heeft ze gered met gevaar voor eigen leven.
Ik ben dankbaar dat ik na Tika's overlijden bijna dagelijks met Diana heb doorgebracht, we waren meer dan moeder en dochter.
Laten we hier een herinnering aan Diana maken, herinneringen, in goede en in minder goede tijden, want mindere tijden waren er ook.
U, jij, jullie iedereen die Diaantje gekend heeft, pak je pen ..... ♥ ️ ♥ ️
Ik ben dankbaar dat ik na Tika's overlijden bijna dagelijks met Diana heb doorgebracht, we waren meer dan moeder en dochter.
Laten we hier een herinnering aan Diana maken, herinneringen, in goede en in minder goede tijden, want mindere tijden waren er ook.
U, jij, jullie iedereen die Diaantje gekend heeft, pak je pen ..... ♥ ️ ♥ ️
Lieve Anne moeder van Diaan ik heb geen podium nodig om mijn medeleven te tonen integendeel.Het is een kwestie van gevoel respect en medeleven naar jullie toe.Ik heb geen podium nodig om te zeggen dat Diaan mijn allerliefste trouwe maatje was mooi mens lief kind .Ik begrijp je helemaal Anne ik weet het .Heel veel liefs Hurm
Lieve Anne
Ik lees je verhaal en tja zo is het .Er zijn zoveel mensen die vooraan staan bij de crematie of begrafenis om daarna nooit meer iets van zich te laten horen .Een berichtje een kaartje kan zo goed doen maar dat word blijkbaar vergeten .Ik vind het vaak zo moeilijk om woorden te vinden maar dat heb ik al zo vaak geschreven .
Liefs Elisabeth
Ik lees je verhaal en tja zo is het .Er zijn zoveel mensen die vooraan staan bij de crematie of begrafenis om daarna nooit meer iets van zich te laten horen .Een berichtje een kaartje kan zo goed doen maar dat word blijkbaar vergeten .Ik vind het vaak zo moeilijk om woorden te vinden maar dat heb ik al zo vaak geschreven .
Liefs Elisabeth
Wanneer iemand overlijdt is het niet eenvoudig om woorden te vinden waarmee je een nabestaande kunt troosten. Maar vooral ook in de periode daarna is het moeilijk. Wat voor kaart stuur je op een eerste verjaardag zonder iemand, de eerste kerst na een verlies? Wat zeg je als er een jaar voorbij is, of gewoon als je iemand tussendoor even wilt steunen? Nagedachten zijn kaarten die je stuurt in de periode na een overlijden, omdat steun niet stopt bij 'gecondoleerd'.
( Martin Gijzemijter)
XXXX
Een aula vol mensen, oprecht medeleven heb ik niet gevoeld.
Zoals Martin Gijzemijter hierboven ook schijft, steun stopt niet bij
' gecondoleerd '...…..
Ja, ik ben teleurgesteld in de vele dagjesmensen die enkel daar waren uit nieuwsgierigheid, of om hun gezicht te laten zien......
Alleen Herma dacht aan de dag dat Diana negenenveertig zou zijn geworden, en Elisabeth steunde mij door mij regelmatig een hart onder de riem te steken.
4 Januari 2020 was de dag dat Diana ons voorgoed verliet, samen met mijn dochter hebben wij bij deze dag stilgestaan, ons verbaasd over het feit dat je van niemand steun hoeft te verwachten....zelfs niet van de mensen die op Diana's afscheidsdienst zo graag op het podium stonden.
Ik ga verder met mijn memory site voor Diana, voor mij en de mijnen.
Ga verder met jullie leven, maak er iets moois van, en ik wens jullie allen dat verdriet en rouw jullie bespaard zal blijven.
( Martin Gijzemijter)
XXXX
Een aula vol mensen, oprecht medeleven heb ik niet gevoeld.
Zoals Martin Gijzemijter hierboven ook schijft, steun stopt niet bij
' gecondoleerd '...…..
Ja, ik ben teleurgesteld in de vele dagjesmensen die enkel daar waren uit nieuwsgierigheid, of om hun gezicht te laten zien......
Alleen Herma dacht aan de dag dat Diana negenenveertig zou zijn geworden, en Elisabeth steunde mij door mij regelmatig een hart onder de riem te steken.
4 Januari 2020 was de dag dat Diana ons voorgoed verliet, samen met mijn dochter hebben wij bij deze dag stilgestaan, ons verbaasd over het feit dat je van niemand steun hoeft te verwachten....zelfs niet van de mensen die op Diana's afscheidsdienst zo graag op het podium stonden.
Ik ga verder met mijn memory site voor Diana, voor mij en de mijnen.
Ga verder met jullie leven, maak er iets moois van, en ik wens jullie allen dat verdriet en rouw jullie bespaard zal blijven.
Lieve Herma, dank je wel voor je lieve woorden voor mijn Diaantje.
Ja, Diaantje was voor echte vrienden heel trouw, een kaartje voor den Hurm vergat ze nooit. Als ik mij goed herinner heb ik samen met Diana haar kaartje voor jou nog in de bus gedaan. We kwamen vanuit het winkelcentrum, en jij was bezig je nieuwe huis op te knappen.
" Nou nou, zei Diana nog, den hurm zit hier goed naast de kroeg '.
Een paar uur later werd Diaantje met spoed opgenomen......
En nog altijd kan ik niet begrijpen dat het zo fataal is afgelopen.
Zo zitten we nog samen op het terras op de Els, en zo is het ineens afgelopen.....
Ik heb het gevoel dat ik na Diana's overlijden niet meer bewust heb geleefd, de dingen die ik moet doen doe ik automatisch, zonder enig gevoel erbij.
Dit zijn vervelende dagen, niet omdat het feestdagen zijn, voor ons waren het gewone dagen zoals alle andere 363 dagen, onze wandelingen met de honden, op de koffie bij elkaar.....
Met oud en nieuw hopend dat het snel gedaan zou zijn met het vuurwerk, voornamelijk voor onze en alle andere dieren.
"Sterk zijn en doorgaan" , dat is deze week nog een paar keer tegen mij gezegd.
Mensen denken dat het zo eenvoudig is, het liefst zou ik zo iemand dan een knal tegen z'n kop willen geven, want een hoofd hebben zulke onnadenkende mensen niet.
Ook oma Jopie niet meer hier, dat is ook onverwacht en heel snel gegaan. Ik geloof echt dat oma nog wel een poosje bij ons had gebleven als zij niet gevallen zou zijn. Lichamelijk was oma Jopie sterk, door de val is ook haar leven te snel en te onverwacht afgelopen.....
Het leven wordt nóóit meer zoals het was Herma, mijn kind is er niet meer, en dan ben je geamputeerd voor de rest van je leven, je kinderen zijn onvervangbaar.....
Liefs voor jou van mij, xxx
Ja, Diaantje was voor echte vrienden heel trouw, een kaartje voor den Hurm vergat ze nooit. Als ik mij goed herinner heb ik samen met Diana haar kaartje voor jou nog in de bus gedaan. We kwamen vanuit het winkelcentrum, en jij was bezig je nieuwe huis op te knappen.
" Nou nou, zei Diana nog, den hurm zit hier goed naast de kroeg '.
Een paar uur later werd Diaantje met spoed opgenomen......
En nog altijd kan ik niet begrijpen dat het zo fataal is afgelopen.
Zo zitten we nog samen op het terras op de Els, en zo is het ineens afgelopen.....
Ik heb het gevoel dat ik na Diana's overlijden niet meer bewust heb geleefd, de dingen die ik moet doen doe ik automatisch, zonder enig gevoel erbij.
Dit zijn vervelende dagen, niet omdat het feestdagen zijn, voor ons waren het gewone dagen zoals alle andere 363 dagen, onze wandelingen met de honden, op de koffie bij elkaar.....
Met oud en nieuw hopend dat het snel gedaan zou zijn met het vuurwerk, voornamelijk voor onze en alle andere dieren.
"Sterk zijn en doorgaan" , dat is deze week nog een paar keer tegen mij gezegd.
Mensen denken dat het zo eenvoudig is, het liefst zou ik zo iemand dan een knal tegen z'n kop willen geven, want een hoofd hebben zulke onnadenkende mensen niet.
Ook oma Jopie niet meer hier, dat is ook onverwacht en heel snel gegaan. Ik geloof echt dat oma nog wel een poosje bij ons had gebleven als zij niet gevallen zou zijn. Lichamelijk was oma Jopie sterk, door de val is ook haar leven te snel en te onverwacht afgelopen.....
Het leven wordt nóóit meer zoals het was Herma, mijn kind is er niet meer, en dan ben je geamputeerd voor de rest van je leven, je kinderen zijn onvervangbaar.....
Liefs voor jou van mij, xxx
Allerliefste Diaan Vandaag 1jaar geleden zag ik je voor het laatst,je stopte een kerstkaartje in mijn brievenbus.Ik appte je gelijk maar kreeg niks terug druk ivm kerst natuurlijk.Geen appje met mijn verjaardag 27 dec was echt raar ik snapte er niks van.Geen appje terug met oud en nieuw gaf me en raar onderbuikgevoel.Tot het telefoontje op 5 januari 9.52 u.Ongeloof verdriet agressie alle emoties gierde door mijn lijf.Munne allerliefste maat prachtig mooi mens het gaat er nog steeds niet in Diaan.Ik beloof je dat ik je maake en Lique altijd zal bijstaan .je word zo gemist.Lof joe friends forever Hurm.
Dag Anne,
Dat klopt ja, we hebben elkaar inderdaad nog bij de chinees gezien. Een goed geheugen!
Ik heb je een bericht gestuurd via messenger, hoop dat je het kunt lezen
Lieve groet, lia
Dat klopt ja, we hebben elkaar inderdaad nog bij de chinees gezien. Een goed geheugen!
Ik heb je een bericht gestuurd via messenger, hoop dat je het kunt lezen
Lieve groet, lia
Dag mevrouw van de Laar,
Ik ben per toeval op de hoogte gekomen van het overlijden van Diana. Ben hier heel erg van geschrokken en al een aantal weken mee bezig. Ik kende Diana via haar hond Tika en mijn hond Villie. Vaak zaten we samen op de grond bij de drunense afgraving te kijken naar de 2 honden en praatten over van alles en nog wat. Ze was heel bijzonder, zacht, lief en eigenzinnig. Mijn hond is 3 jaar geleden overleden dus ik wandel niet meer zo vaak maar af en toe kwam ik haar nog tegen in de stad en dan maakten we een praatje.
Ze heeft op mij een diepe indruk gemaakt en zal haar niet vergeten. Wat blijft is een zoete herinnering. Ik wens U het allerbeste
Ik ben per toeval op de hoogte gekomen van het overlijden van Diana. Ben hier heel erg van geschrokken en al een aantal weken mee bezig. Ik kende Diana via haar hond Tika en mijn hond Villie. Vaak zaten we samen op de grond bij de drunense afgraving te kijken naar de 2 honden en praatten over van alles en nog wat. Ze was heel bijzonder, zacht, lief en eigenzinnig. Mijn hond is 3 jaar geleden overleden dus ik wandel niet meer zo vaak maar af en toe kwam ik haar nog tegen in de stad en dan maakten we een praatje.
Ze heeft op mij een diepe indruk gemaakt en zal haar niet vergeten. Wat blijft is een zoete herinnering. Ik wens U het allerbeste
Hallo Claudia, wat fijn om je bericht te lezen. Ja, ik heb mooie, lieve en ook grappige herinneringen aan Diana, en zoals je zegt, ook herinneringen die mij verdrietig maken.
Verdrietig omdat ik dit nooit meer mee zal maken, we konden samen zo vreselijk lachen om de simpelste dingen, om niks eigenlijk.
Ik weet niet of het met de tijd van het jaar te maken heeft, en het is ook niet dat ik op zie tegen de 'feestdagen' zoals iedereen dat ziet. Voor ons, ook voor Diana waren dat altijd gewone dagen, zoals elke andere dag.
Ik ga haar steeds meer missen, mijn huilbuien worden veelvuldiger, ik kom steeds vaker in opstand, kan het niet aanvaarden dat ze zo onverwacht en zo snel van ons heen is gegaan.
Juist omdat het de eerste dagen na haar ziekenhuisopname nog hoopgevend leek.
En dan krijg je vier uur voor haar overlijden alsnog te horen dat je afscheid van haar moet nemen omdat haar situatie in een oogwenk veranderd is........
Ik blijf schrijven, ook al gaat het niet altijd over leuke herinneringen, ik wil ook andere dingen opschrijven die ik heb gedeeld met Diana, omdat ook deze dingen deel uit blijven maken van onze levens samen.
Mijn kind, mijn meisje, mijn dochter en vriendin, het leven zal nóóit meer worden zoals het was......
Dank Claudia dat je meeleeft, voor mij is dat troostend omdat Diana ook mede door jou in onze herinnering blijft voortbestaan.....
Lieve groet, Anne
Verdrietig omdat ik dit nooit meer mee zal maken, we konden samen zo vreselijk lachen om de simpelste dingen, om niks eigenlijk.
Ik weet niet of het met de tijd van het jaar te maken heeft, en het is ook niet dat ik op zie tegen de 'feestdagen' zoals iedereen dat ziet. Voor ons, ook voor Diana waren dat altijd gewone dagen, zoals elke andere dag.
Ik ga haar steeds meer missen, mijn huilbuien worden veelvuldiger, ik kom steeds vaker in opstand, kan het niet aanvaarden dat ze zo onverwacht en zo snel van ons heen is gegaan.
Juist omdat het de eerste dagen na haar ziekenhuisopname nog hoopgevend leek.
En dan krijg je vier uur voor haar overlijden alsnog te horen dat je afscheid van haar moet nemen omdat haar situatie in een oogwenk veranderd is........
Ik blijf schrijven, ook al gaat het niet altijd over leuke herinneringen, ik wil ook andere dingen opschrijven die ik heb gedeeld met Diana, omdat ook deze dingen deel uit blijven maken van onze levens samen.
Mijn kind, mijn meisje, mijn dochter en vriendin, het leven zal nóóit meer worden zoals het was......
Dank Claudia dat je meeleeft, voor mij is dat troostend omdat Diana ook mede door jou in onze herinnering blijft voortbestaan.....
Lieve groet, Anne
Hoi Anne , Altijd mooi om te zien wat je hebt geschreven over Diana, Je hebt gelukkig goede en mooie herinneringen kunnen maken met en van Diana, Helaas put je daar niet al je kracht uit het gemis zal waarschijnlijk om de herinneringen vaak nog zwaarder zijn!! Vooral in deze tijd en de volgende maanden komen de herinneringen nog meer terug, en worden ze moeilijker!! Gelukkig kan je samen met Lique ook leuke en mooie foto's bekijken en terugblikken naar een fijne tijd samen !! Geniet als het ff kan van de mooie momenten !! Groetjes Claudia
hey Anne
ik lees nog steeds je verhalen
en inderdaad de buitenwereld weet het altijd zo goed voor je in te vullen
groot gelijk heb je dat je het op jou manier.... in jou tijd en zeker op jou tempo doet
niemand staat in jou schoenen .....en wil er zeker niet in staan
jij wilde dit ook niet je hebt er ook niet voor gekozen
blijf schrijven als het jou helpt blijf
vertellen als het jou helpt
blijf de Anne waar je kinderen trots op zijn
ik heb heel veel respect voor je hoe jij het doet
liefs Hetty
ik lees nog steeds je verhalen
en inderdaad de buitenwereld weet het altijd zo goed voor je in te vullen
groot gelijk heb je dat je het op jou manier.... in jou tijd en zeker op jou tempo doet
niemand staat in jou schoenen .....en wil er zeker niet in staan
jij wilde dit ook niet je hebt er ook niet voor gekozen
blijf schrijven als het jou helpt blijf
vertellen als het jou helpt
blijf de Anne waar je kinderen trots op zijn
ik heb heel veel respect voor je hoe jij het doet
liefs Hetty
Lieve Diaan vandaag zou je jarig zijn ,als ik je feliciteerde zei je altijd oooh Hurmke gij vergit mij nooit.Dat klopt maatje nooit zal ik jou vergeten . Friends forever Liefs dun Hurm
Lieve Anne.Ik weet dat er van Diaantje en mij foto's zijn gemaakt met ons gezamenlijke jubileum op het werk.Helaas hebben we deze nooit gehad..Ik zou met heel veel liefde foto's aan je willen geven maar tot mijn verdriet heb ik die niet ,daarom kijk ik iedere keer weer dankbaar de gallery . Dyaan en ik maakte altijd de grap no pictures please tegen de klanten hadden ze het maar wel gedaan .Heel veel liefs Herma dun Hurm
hallo anne
het is raar om te zeggen maar wat geniet ik van je verhalen
het word door mij gelezen met een lach en een traan
sommige dingen zie ik gewoon gebeuren
sterkte en blijf schrijven als je dat kracht geeft om het te verwerken
het is raar om te zeggen maar wat geniet ik van je verhalen
het word door mij gelezen met een lach en een traan
sommige dingen zie ik gewoon gebeuren
sterkte en blijf schrijven als je dat kracht geeft om het te verwerken
lieve anne , lique en pierre
allereerst gecondoleerd met het verlies van je dochter en jullie zus
ik heb het allemaal gelezen wat schrijf je met een warm hart over je dochter anne.
mijn oma zei een kind verliezen is het ergste is wat je kan overkomen.
en dat lees ik nu ook in jou verhalen anne
gewoon omdat jullie het verdienen wil ik jullie alle sterkte wensen die een persoon je geven kan
neem de tijd want die is aan jezelf en zeker niet aan andere
allereerst gecondoleerd met het verlies van je dochter en jullie zus
ik heb het allemaal gelezen wat schrijf je met een warm hart over je dochter anne.
mijn oma zei een kind verliezen is het ergste is wat je kan overkomen.
en dat lees ik nu ook in jou verhalen anne
gewoon omdat jullie het verdienen wil ik jullie alle sterkte wensen die een persoon je geven kan
neem de tijd want die is aan jezelf en zeker niet aan andere
Lieve Diana en Anne
Ach lieve Diana, je moest eens weten wat een verdriet er binnen jou familie zit. Of misschien dat je het van boven af kunt zien of voelen.
Anne ik wil niet oordelen of veroordelen, want jou gevoel is echt.
Laat iedereen toch oordelen, jij voelt het beste wat er echt in jou leeft.
Voel je aub niet schuldig of dat je jou gevoel moet verantwoorden.
Het is zo als het is, boosheid, en verdriet wisselt zich af.
Ik begrijp goed hoe je je voelt, en laat dat maar komen.
Misschien kun je het over een paar maanden, een jaar, of enkele jaren een plaats geven, of nooit.
Weet dat jou gevoel echt is, waarom moet je nu al weer in het gareel lopen.
Als dat voor jou nog niet is dan is het niet.
Dag lieve Diana rust zacht.
Dag lieve Anne sterkte met dit zware verlies.
Heel veel liefs Tineke Wattenberg
Ach lieve Diana, je moest eens weten wat een verdriet er binnen jou familie zit. Of misschien dat je het van boven af kunt zien of voelen.
Anne ik wil niet oordelen of veroordelen, want jou gevoel is echt.
Laat iedereen toch oordelen, jij voelt het beste wat er echt in jou leeft.
Voel je aub niet schuldig of dat je jou gevoel moet verantwoorden.
Het is zo als het is, boosheid, en verdriet wisselt zich af.
Ik begrijp goed hoe je je voelt, en laat dat maar komen.
Misschien kun je het over een paar maanden, een jaar, of enkele jaren een plaats geven, of nooit.
Weet dat jou gevoel echt is, waarom moet je nu al weer in het gareel lopen.
Als dat voor jou nog niet is dan is het niet.
Dag lieve Diana rust zacht.
Dag lieve Anne sterkte met dit zware verlies.
Heel veel liefs Tineke Wattenberg
40 dagen niet meer op deze wereldbol.
Lief Jaantjuh,
Het is vandaag precies, op het uur af, 40 dagen, dat je deze wereldbol hebt verlaten.
Inmiddels staat je aardse omhulsel in een mooie urn op het kastje, wat jezelf had ingericht ter nagedachtenis van onze Tika.
Een mooie urn, echt één die jezelf uitgekozen zou hebben, staat er nu te pronken.
Een apart gevoel overspoeld me regelmatig als ik aan je denk.
Jou aanwezigheid merk ik op door de temperatuurswisseling aan mijn been.
Blijf dit maar zo vaak doen als je denk te moeten doen.
In gedachte wordt onze film, de momenten die we samen beleeft hebben, regelmatig afgespeeld, en komen er steeds mooie momenten bij.
Het leven zonder jou valt voor mij veel zwaarder dan ik ooit had kunnen bedenken. Je aanwezigheid, je lach, je gemopper op wat ik toch wel niet had moeten doen. Kortom alles maakt deel uit, uit de leegte die je achterlaat in ons huiske.
De oneerlijke strijd, nog steeds, hetzij in lichtere mate, het ongeloof en onbegrip, maken dat ik met heel andere ogen naar deze gemene wereld aant kijken ben. Het beetje geloof wat ik ooit heb meegekregen is gedaald tot onder het vriespunt.
Quote: Alle dingen in de kamer zullen levenloze dingen zijn zonder jou, ik zeg je welterusten, ik geloof ik geloof ik geloof alleen in jou.
Lief Jaantjuh,
Het is vandaag precies, op het uur af, 40 dagen, dat je deze wereldbol hebt verlaten.
Inmiddels staat je aardse omhulsel in een mooie urn op het kastje, wat jezelf had ingericht ter nagedachtenis van onze Tika.
Een mooie urn, echt één die jezelf uitgekozen zou hebben, staat er nu te pronken.
Een apart gevoel overspoeld me regelmatig als ik aan je denk.
Jou aanwezigheid merk ik op door de temperatuurswisseling aan mijn been.
Blijf dit maar zo vaak doen als je denk te moeten doen.
In gedachte wordt onze film, de momenten die we samen beleeft hebben, regelmatig afgespeeld, en komen er steeds mooie momenten bij.
Het leven zonder jou valt voor mij veel zwaarder dan ik ooit had kunnen bedenken. Je aanwezigheid, je lach, je gemopper op wat ik toch wel niet had moeten doen. Kortom alles maakt deel uit, uit de leegte die je achterlaat in ons huiske.
De oneerlijke strijd, nog steeds, hetzij in lichtere mate, het ongeloof en onbegrip, maken dat ik met heel andere ogen naar deze gemene wereld aant kijken ben. Het beetje geloof wat ik ooit heb meegekregen is gedaald tot onder het vriespunt.
Quote: Alle dingen in de kamer zullen levenloze dingen zijn zonder jou, ik zeg je welterusten, ik geloof ik geloof ik geloof alleen in jou.
Lieve Anne
Ik lees je verhalen over Diana en jullie band .Het raakt me zo .Schrijf en deel je verhalen ,je verdriet ,huil of schreeuw desnoods je verdriet eruit .Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik je verdriet begrijp en dat kan ik deels maar niet echt omdat ik dit nooit hoop mee te maken .Sterkte lieverd mijn gedachten zijn bij je
Liefs Elisabeth
Ik lees je verhalen over Diana en jullie band .Het raakt me zo .Schrijf en deel je verhalen ,je verdriet ,huil of schreeuw desnoods je verdriet eruit .Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik je verdriet begrijp en dat kan ik deels maar niet echt omdat ik dit nooit hoop mee te maken .Sterkte lieverd mijn gedachten zijn bij je
Liefs Elisabeth
Een mooie site als herinnering aan je dochter Anne .Het raakt me om de herinneringen te lezen .Deel ze maar het zal je goed doen . Jammer dat ik haar niet gekend heb
Liefs Elisabeth
Liefs Elisabeth
Afscheid
Afscheid
Afscheid nemen
is met zachte handen
verpakken van gedachten
tot mooie herinneringen.
afscheid nemen
is met voorzichtige handen
meedragen van die herinneringen
die je voor altijd wilt bewaren.
afscheid nemen
is weten dat je iemand niet meer zal zien
maar haar altijd in je hart en geheugen
aanwezig wil houden.
afscheid nemen van haar
Is missen van
Haar lach,
Haar gesprekken,
Haar glimmende ogen...
Lieve Anne,
Yvon en ik Gerteke, wensen jou je familie, dierbare vrienden ,heel veel sterkte en kracht toe in deze voor jullie moeilijke tijden...groetjes van ons.
Niet snel zit ik om woorden verlegen,maar ik ben nu toch ook behoorlijk sprakeloos.
Ik zag Diana niet zo heel vaak. Ik hóórde haar vaker.
Haar lach die ik dan hoorde maakte mij ook blij.
Ik kende Diana niet anders. Altijd blij,vrolijk en vol humor.
Verzot op alles met 4 pootjes.
Tijd voor een praatje of gewoon wat slappe klets was er altijd.
Bijna niet te bevatten dat dat nooit meer zal gebeuren.Marion en ik wensen
Anne,Walther,Lique,Pierre,verdere familie en alle vrienden,vriendinnen en kennissen heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.
Ik zag Diana niet zo heel vaak. Ik hóórde haar vaker.
Haar lach die ik dan hoorde maakte mij ook blij.
Ik kende Diana niet anders. Altijd blij,vrolijk en vol humor.
Verzot op alles met 4 pootjes.
Tijd voor een praatje of gewoon wat slappe klets was er altijd.
Bijna niet te bevatten dat dat nooit meer zal gebeuren.Marion en ik wensen
Anne,Walther,Lique,Pierre,verdere familie en alle vrienden,vriendinnen en kennissen heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.
Diana,
Ik heb een aantal jaren met jou samen gewerkt bij de Action. Je was altijd in voor een geintje en altijd de lachende Diaantje. Wat hebben wij veel gelachen samen en ook met Herma die jij altijd de HERM noemde. We zijn ook samen daar weggegaan. Ik ging naar de C1000 Jansen en daarna werd het AH Jansen. Vaak kwam ik je nog tegen. Dan was het altijd hé Sjuultje… Ook zag ik je moeder vaak in de winkel we maakte altijd een praatje. Wat schrok ik toen ik van de week te horen had gekregen wat er gebeurd was en dat je er niet meer bent.
Ik wens je moeder, je man en je broer en zus heel veel sterkte de komende tijd.
Ik heb een aantal jaren met jou samen gewerkt bij de Action. Je was altijd in voor een geintje en altijd de lachende Diaantje. Wat hebben wij veel gelachen samen en ook met Herma die jij altijd de HERM noemde. We zijn ook samen daar weggegaan. Ik ging naar de C1000 Jansen en daarna werd het AH Jansen. Vaak kwam ik je nog tegen. Dan was het altijd hé Sjuultje… Ook zag ik je moeder vaak in de winkel we maakte altijd een praatje. Wat schrok ik toen ik van de week te horen had gekregen wat er gebeurd was en dat je er niet meer bent.
Ik wens je moeder, je man en je broer en zus heel veel sterkte de komende tijd.
Diana,
We kenden elkaar van de wandelingen in de bossen met de honden. Lique met Williams (later Guusje), je moeder, jij en jouw Tika en ik met Luna. Weer of geen weer we gingen. Kwamen we elkaar in de verte tegen, dan zwaaiden we en anders was het een kort praatje en we vervolgden ieder onze wandeling.
Net na het overlijden van Tika heb ik je nog gesproken. Je was aan het werk. Beiden praten we over het grote gemis van onze lieverds . En wat voor gekke dingen Tika soms uithaalde. Oh wat mistte je haar. Dat was al verdrietig om je maatje te moeten missen. Nu ben JIJ er niet meer. Wat moet dat voor je familie verschrikkelijk en onwerkelijk zijn.
Diana, ik heb je leren kennen als een super aardige en vrolijke meid. Een échte dierenvriend. Altijd in voor een praatje, ondanks dat we elkaar nauwelijks kende. Wat ben ik blij je laatst nog gesproken te hebben.
Rust zacht Diana.
Veel sterkte voor je familie. Dat er veel berichten op deze site geplaatst gaan worden voor een beetje steun bij dit grote verlies.
Ik heb Diana maar 1x ontmoet, toen ze samen met Lique Williams kwam ophalen, maar ze leek mij een lief en open persoon die met 2 benen in het leven stond! Geen poespas maar eerlijk en genietend van het leven!
Wat een gemis voor iedereen! Veel te jong uit het leven gerukt!
Wat een gemis voor iedereen! Veel te jong uit het leven gerukt!
Lief klein Diaantje, mijn Gnid Rekkel.
Tot op het laatst van je levensbewustzijn nog humor, nog een gekke bek, een lach en zeker geen traan.
Als je toch nog in de gaten krijg wat voor leegte je hier op het aardse heb achtergelaten, wil toch genoeg zeggen over hoe bijzonder je wel niet was. Je bulderlach, zonder schroom. Je mening, of je het wilde horen of niet, men kreeg hem.
Je ontembare liefde voor beestjes, van groot tot klein, van knuffelkoe tot spin. Alles wat leefde bleef gespaard al dan niet gered. Dat ene schaap wat we samen nog overeind geholpen hadden, kilometers omrijden, maar een schaap op zijn rug laten liggen was uit den boze. De liefde voor onze Tika, urenlang en elke dag, weer of geen weer, de bossen in, aan de afgraving, het Lido, alles had je voor jouwe Dobermeisje over. Wally moest maar ff wachten met zijn eten.
Jaantjuh, dak oe luf wah joh, was mijn vaste uitspraak naar jou. Een klap op je kont, een kus, een lach, en ja het voelde goed. 12 jaren, heb ik deel uit mogen maken van jouw leven, 12 hele mooie jaren, waarvan 5 1/2 als een getrouwd stel. We waren zo tegengesteld aan elkaar maar toch aan elkaar gewaagd. Een echt stel met de intensie om samen oud te worden. Het mocht helaas niet zo zijn.
Jaantjuh, meisje, nogmaals bedankt voor de hele fijne tijd samen.
Ik zal en kan je nooit meer vergeten.
Veel plezier met onze Tika, ergens daarboven.
Luf you, Gnid Rekkel!
Tot op het laatst van je levensbewustzijn nog humor, nog een gekke bek, een lach en zeker geen traan.
Als je toch nog in de gaten krijg wat voor leegte je hier op het aardse heb achtergelaten, wil toch genoeg zeggen over hoe bijzonder je wel niet was. Je bulderlach, zonder schroom. Je mening, of je het wilde horen of niet, men kreeg hem.
Je ontembare liefde voor beestjes, van groot tot klein, van knuffelkoe tot spin. Alles wat leefde bleef gespaard al dan niet gered. Dat ene schaap wat we samen nog overeind geholpen hadden, kilometers omrijden, maar een schaap op zijn rug laten liggen was uit den boze. De liefde voor onze Tika, urenlang en elke dag, weer of geen weer, de bossen in, aan de afgraving, het Lido, alles had je voor jouwe Dobermeisje over. Wally moest maar ff wachten met zijn eten.
Jaantjuh, dak oe luf wah joh, was mijn vaste uitspraak naar jou. Een klap op je kont, een kus, een lach, en ja het voelde goed. 12 jaren, heb ik deel uit mogen maken van jouw leven, 12 hele mooie jaren, waarvan 5 1/2 als een getrouwd stel. We waren zo tegengesteld aan elkaar maar toch aan elkaar gewaagd. Een echt stel met de intensie om samen oud te worden. Het mocht helaas niet zo zijn.
Jaantjuh, meisje, nogmaals bedankt voor de hele fijne tijd samen.
Ik zal en kan je nooit meer vergeten.
Veel plezier met onze Tika, ergens daarboven.
Luf you, Gnid Rekkel!
Te betreuren, en dat meen ik. Persoonlijk kende ik haar niet. Moeder is wel steeds een hartelijke facebook vriendin geweest.
Voor jou Diana deze frase uit een gedicht van me.
Toen je ons moest verlaten
brandmerkte iets ons hart
met een symbolische gedachte
aan je zijn.
Voor jou Diana deze frase uit een gedicht van me.
Toen je ons moest verlaten
brandmerkte iets ons hart
met een symbolische gedachte
aan je zijn.
Nog steeds niet te bevatten.... Toen ik het slechte nieuws hoorde kon ik het niet geloven. Mijn moeder vertelde met kerst nog dat ze jullie in de els had gezien, Diana, Anne en de man van Diana. Ja, zei ze, die roepen altijd! Op de basisschool hebben we alle klassen bij elkaar gezeten en we vonden het ook wel grappig dat onze opa en oma broer en zus bleken te zijn. Ook de dag dat we met de dubbeldekker van Keser folders uit gingen delen kan ik me nog goed herinneren. Diana was echt degene die altijd lachte en dan op een manier dat het soms leek alsof ze je lekker voor de gek hield. We hebben veel lol gehad en ik kwam je nog regelmatig tegen. Diana, je zal erg gemist worden! Heel veel sterkte voor jullie allemaal!
Beste familie, vrienden en andere dierbaren van Diana,
Allereerst (nogmaals) mijn condoleances.
Dankzij een speciale band, in eerste instantie, tussen Lique en mij, en later ook tussen Anne en mij, ben ik gevraagd om bloemwerk te maken ter afscheid van Diana.
Helaas heb ik met Diana nooit persoonlijk contact gehad, maar ik vermoed dat ik haar een keer in het voorbijgaan heb gezien.
Tijdens een persoonlijke bespreking zijn we ( met Anne, Lique en Piërre ) tot een zeer persoonlijk en bijzonder spectaculair verzoek gekomen.
Vanaf het eerste moment van de bespreking tot en met het eindresultaat van het bloemwerk heeft 'iets' me veel doen bezighouden met Diana en haar directe familie. Daardoor is het een zeer geslaagd eindresultaat geworden, dat ik met veel liefde en aandacht heb gecreëerd.
Dank jullie wel dat ik dit voor zowel jullie als voor Diana heb mogen doen, het was een eer voor mij. Dank jullie voor je vertrouwen !
Heel veel sterkte in de tijd die komen gaat, en heel veel wijsheid met de verwerking van dit zware verlies.
Gé.
Allereerst (nogmaals) mijn condoleances.
Dankzij een speciale band, in eerste instantie, tussen Lique en mij, en later ook tussen Anne en mij, ben ik gevraagd om bloemwerk te maken ter afscheid van Diana.
Helaas heb ik met Diana nooit persoonlijk contact gehad, maar ik vermoed dat ik haar een keer in het voorbijgaan heb gezien.
Tijdens een persoonlijke bespreking zijn we ( met Anne, Lique en Piërre ) tot een zeer persoonlijk en bijzonder spectaculair verzoek gekomen.
Vanaf het eerste moment van de bespreking tot en met het eindresultaat van het bloemwerk heeft 'iets' me veel doen bezighouden met Diana en haar directe familie. Daardoor is het een zeer geslaagd eindresultaat geworden, dat ik met veel liefde en aandacht heb gecreëerd.
Dank jullie wel dat ik dit voor zowel jullie als voor Diana heb mogen doen, het was een eer voor mij. Dank jullie voor je vertrouwen !
Heel veel sterkte in de tijd die komen gaat, en heel veel wijsheid met de verwerking van dit zware verlies.
Gé.
Lieve Diana,
Wat een onwerkelijk bericht. Eerst het bericht dat je was opgenomen in het ziekenhuis en na een ruime week telkens toch een beetje hoop te hebben gehad dan toch ineens dat berichtje op zaterdagavond: "Diana is overleden". Wat een schok! Alhoewel we de laatste jaren niet zoveel contact hadden omdat we nu eenmaal hele andere levens hadden moest ik toch meteen denken aan onze kinderjaren. Wat hebben we veel lol gehad, samen logeren bij oma en ome Piet, samen in het rubberbootje varen op de gracht bij jullie voor. Ik herinner met nog dat we samen mee mochten naar een concert van Doe Maar, daar waren we allebei fan van. Jij ging voor Henny Vrienten, ik voor Ernst Jansz en maar giechelen samen. Toevallig ving jij een pingpong balletje op dat door Henny de zaal in werd gegooid. Super! Toen we iets ouder waren kwam ik in de zomervakanties vakantiewerk doen in Waalwijk en logeerde bij oma en dan gingen we ook regelmatig samen afspreken of even de stad in... Wat een tijden... Juist de laatste tijd kwamen we elkaar ook wel weer eens tegen bij oma in het verzorgingstehuis en nu ineens dit. Onbegrijpelijk! Wat een verdriet voor je dierbaren! Lieve nicht, rust zacht, we zullen je nooit vergeten!
Liefs Ruth
Wat een onwerkelijk bericht. Eerst het bericht dat je was opgenomen in het ziekenhuis en na een ruime week telkens toch een beetje hoop te hebben gehad dan toch ineens dat berichtje op zaterdagavond: "Diana is overleden". Wat een schok! Alhoewel we de laatste jaren niet zoveel contact hadden omdat we nu eenmaal hele andere levens hadden moest ik toch meteen denken aan onze kinderjaren. Wat hebben we veel lol gehad, samen logeren bij oma en ome Piet, samen in het rubberbootje varen op de gracht bij jullie voor. Ik herinner met nog dat we samen mee mochten naar een concert van Doe Maar, daar waren we allebei fan van. Jij ging voor Henny Vrienten, ik voor Ernst Jansz en maar giechelen samen. Toevallig ving jij een pingpong balletje op dat door Henny de zaal in werd gegooid. Super! Toen we iets ouder waren kwam ik in de zomervakanties vakantiewerk doen in Waalwijk en logeerde bij oma en dan gingen we ook regelmatig samen afspreken of even de stad in... Wat een tijden... Juist de laatste tijd kwamen we elkaar ook wel weer eens tegen bij oma in het verzorgingstehuis en nu ineens dit. Onbegrijpelijk! Wat een verdriet voor je dierbaren! Lieve nicht, rust zacht, we zullen je nooit vergeten!
Liefs Ruth
Ik vind het moeilijk om de juiste woorden te vinden .Ik heb je niet persoonlijk gekend .Zoals je moeder over je schreef en de leuke foto's die ik zag op FB was je een mooi en vrolijk mens en een groot dieren liefhebben .Mijn hart breekt als ik het verdriet van je moeder lees .Dit is zo oneerlijk en zo onmenselijk om zoveel verdriet te moeten ervaren als Moeder .Sterkte voor je man en je familie .Rust in vrede Diana
Wat een verschrikkelijk verlies moet dit zijn voor een moeder!!! Niet te bevatten, ook nog veel te jong .. heel veel kracht en sterkte voor de familie en nabestaanden... ♥️
Ik kende Diana niet persoonlijk, hoewel haar gezicht me erg bekend voorkomt Afschuwelijk wat er is gebeurd, heb er nog steeds geen woorden voor. Ik wens jullie als gezin en familie alle sterkte en kracht om dit verlies een plaats te geven. Koester de mooie momenten, zo is ze altijd dicht bij jullie. Liefs Monique
ik weet niet wat te zeggen ,,,,een week na het overlijden van mijn lieve man ,sterft in hetzelfde ziekenhuis, een Dochter van een lieve moeder ,,huilen kan ,of durf ik niet ,,,maar in gedachten ben ik bij jullie allemaal ,
Ik heb Diana niet persoonlijk gekend maar zag wel regelmatig een leuke foto voorbij komen met Tika. Ik wens alle Nabestaande heel veel kracht en sterkte toe in deze moeilijke tijd , van onbegrip en verdriet en het gemis !!!!
Lieve leuke altijd lachende diana.hoe kon dit gebeuren....altijd als ik je zag was t fff kletsen...en vooral klets wat nergens op sloeg waar we om konden lachen.ik las t verschrikkelijke bericht over je op fb...hoe kan dit zo n levenslustige vrouw. Verschrikkelijk...maar waar.....hoe moet dit zijn voor je naaste...ik wens hen heel veel sterkte met dit enorme verlies en tegen jou dientje want zo noemde ik je altijd rust zacht en tot ooit meisje ❤
Niet te bevatten dit...rust zacht Diana
Ik wens jou , Anne , en familie heel veel sterkte en kracht met het verwerken van dit enorme verlies.
Liefs,Coby
Ik wens jou , Anne , en familie heel veel sterkte en kracht met het verwerken van dit enorme verlies.
Liefs,Coby
Hoi Diaan, mooi mens, lieve vriendin, m'n wandelmaatje, peettante van onze hondenkindjes,
We missen jou, waarom, waarom is het zo dat deze maand, twee mooie, bijzonder lieve schatten
zo bruut en zo jong bij ons zijn weggenomen..
We zagen elkaar niet vaak meer door de afstand, spraken elkaar weinig door de drukte van de dag, maar uit het hart ben je nooit geweest. Dat is hoe ik vriendschap definieer, het is er en het blijft er ondanks elkaar niet vaak zien of spreken. Wanneer ik langskwam, was het alsof we de ochtend nog samen gewandeld hadden.. Dat is vriendschap, dat heb je niet met iedereen, dat had ik wel met jou. Je bent mooi, lief, zorgzaam en knetterrr gek, 'ik houuuu ervan' zei je dan altijd. Nou schat, wij houden van jou, uit het oog, nooit uit het hart.
En lieverd.. geef m'n meisje, mijn poepiedoepie, mijn dikkie, mijn hondenkind, mijn Veruschka een dikke kroel en kus. Jullie zijn samen, met de roedel, ik voel het. Wees jullie zelf, geniet, lach, doe gek, wandel en ren tot je niet meer kan, kroel en heb de slappe lach zoals je altijd zo mooi kon hebben.
Verusch, bescherm jouw peettante, kroel en kus haar zoals alleen jij dat kon. Doe gek, lig op je rug met je pootjes omhoog, zit op schoot en wees veelste groot daarvoor, maar vooral blijf onze zon en sterren.
Lieve Diana, lieve vriendin, we missen jou, maar je bent bij ons. Uit het oog, maar nooit uit het hart. Wees je mooie zelf, met onze roedel, doe ze een dikke kus.
Doei lieverd..
Diana 07-07-1971 × 04-01-2020
Veruschka 30-04-2012 × 18-01-2020
We missen jou, waarom, waarom is het zo dat deze maand, twee mooie, bijzonder lieve schatten
zo bruut en zo jong bij ons zijn weggenomen..
We zagen elkaar niet vaak meer door de afstand, spraken elkaar weinig door de drukte van de dag, maar uit het hart ben je nooit geweest. Dat is hoe ik vriendschap definieer, het is er en het blijft er ondanks elkaar niet vaak zien of spreken. Wanneer ik langskwam, was het alsof we de ochtend nog samen gewandeld hadden.. Dat is vriendschap, dat heb je niet met iedereen, dat had ik wel met jou. Je bent mooi, lief, zorgzaam en knetterrr gek, 'ik houuuu ervan' zei je dan altijd. Nou schat, wij houden van jou, uit het oog, nooit uit het hart.
En lieverd.. geef m'n meisje, mijn poepiedoepie, mijn dikkie, mijn hondenkind, mijn Veruschka een dikke kroel en kus. Jullie zijn samen, met de roedel, ik voel het. Wees jullie zelf, geniet, lach, doe gek, wandel en ren tot je niet meer kan, kroel en heb de slappe lach zoals je altijd zo mooi kon hebben.
Verusch, bescherm jouw peettante, kroel en kus haar zoals alleen jij dat kon. Doe gek, lig op je rug met je pootjes omhoog, zit op schoot en wees veelste groot daarvoor, maar vooral blijf onze zon en sterren.
Lieve Diana, lieve vriendin, we missen jou, maar je bent bij ons. Uit het oog, maar nooit uit het hart. Wees je mooie zelf, met onze roedel, doe ze een dikke kus.
Doei lieverd..
Diana 07-07-1971 × 04-01-2020
Veruschka 30-04-2012 × 18-01-2020
Wat verschrikkelijk wat jullie meemaken. Vanaf het moment dat ik het las, denk ik elke dag even aan jullie en diana
Maandag 23 december, het was gezellig druk zo vlak voor kerst in het kleine winkelcentrum. Ook nog gezellig met z'n drietjes neergestreken op een terrasje, want dat deden we graag, mensen kijken,en tegelijkertijd wat lekkers naar binnen schuiven. Rond de klok van vijf werd ik door jou en Walter weer thuis afgezet, we gaven elkaar een kus, en morgen zouden we weer iets anders verzinnen om te gaan doen, het was immers jullie eerste vakantie dag. We zwaaiden elkaar uit, zoals altijd.
' O ja ma, morgen op tijd klaar staan hoor, want we moeten eerst nog naar de kapper.
Het zat vast in mijn geheugen, om half elf moesten we bij Ria zijn.
De volgende morgen zat ik koffie te drinken toen de telefoon ging, Walter aan de lijn. ' Moe, ga ff zitten, er is iets gebeurt, maar raak niet meteen in paniek... Diana is vannacht opgenomen in het ziekenhuis met een hersenbloeding. Ik dacht dat de grond onder mijn voeten weg zakte. Ik viel nog net niet van mijn graad.
Ik kom er direct aan Wally, maar dat was niet nodig, Walter zou bellen als men klaar was met het behandelen van mijn dochter.
Nou, dan ken je deze moeder niet goed, want een half uur later was ik er ook, samen met mijn oudste dochter. We mochten niet bij Diana, ze lag op de IC en de artsen waren bezig met mijn kind. Even later mochten we haar even zien, ze lag aan allerlei apparatuur.
Ze zou snel naar de operatie kamer gereden worden om te worden geopereerd. Ze verbleef ruim drie uur op de operatiekamer, de neuroloog zei dat de operatie geslaagd was.
We leefden de eerste paar dagen op hoop dat het toch weer goed zou kunnen komen. Op oudejaarsdag verhuisde dochterlief naar de gewone afdeling. Ze sprak met ons, zij het verward en wat onsamenhangend, maar er was hoop.
Hoop sloeg om in wanhoop toen dochterlief op twee januari weer terug naar de IC werd gebracht.
Ze was niet aanspreekbaar meer, ze had koorts, er waren infecties bijgekomen, er werden mijn dochter niets anders dan medicijnen toegediend, voor koorts, voor de infecties, morfine voor de pijn, tegen de epileptische aanvallen, wat later weer geen epileptische aanvallen bleken te zijn.
Mensonterend lag ze voor mijn gevoel erbij. Overal slangen en nog eens slangen, een beademing apparaat in haar keel.....
Wat had ik graag van plek geruild met mijn kind, maar zo werkt het verdorie niet.
Diana werd in slaap gehouden omdat er ook nog longontsteking opgetreden was, en sprake van een hersenvliesontsteking.
Ze was niet in staat op eigen kracht hier uit te komen.
Op drie januari voelde ik dat het niet meer goed zou komen, dat weet en voel je als moeder.
Heel bezwaard zijn we huiswaarts gegaan, om er de volgende ochtend weer tijdig te zijn.
Mijn dochter was nog steeds in diepe slaap, en zou daaruit niet meer ontwaken.
Die middag rond half twee vertelde de IC verpleegkundige dat we rustig even naar huis konden gaan, ze kon goed nog de hele avond blijven slapen....
We waren amper een uur thuis toen het ziekenhuis belde, we moesten toch maar komen, want het ging slechter met Diana.
Vlak voor wij aankwamen is er nog een scan van het hoofd gemaakt en daarop was geen enkele hersenactiviteit meer te zien, niets, niets. Ook 's ochtends was er nog een scan gemaakt waarbij alles nog goed was.
Er werd met ons gesproken, maar je bent dan zo overstuur dat de helft je ontgaat.
In coma, hersendood, blijkbaar was het sterven de dag daarvoor al begonnen toen Diana ook niet meer reageerde op pijnprikkels.
Niets, maar dan ook niets is zo ingrijpend als de dood van je kind, dat je achtenveertig jaar geleden het leven schonk.
Het gaat tijd kosten om dit te verwerken, en het is goed mogelijk dat dat nooit gaat lukken, dit is zo ingrijpend, we waren méér dan moeder en dochter, véél meer.
Wees niet bang om hier een bericht, foto, of gedicht achter te laten. Haal herinneringen op. Wellicht hebt u of jij nog foto's van Diana, plaats ze, ik zal er heel blij mee zijn.
' O ja ma, morgen op tijd klaar staan hoor, want we moeten eerst nog naar de kapper.
Het zat vast in mijn geheugen, om half elf moesten we bij Ria zijn.
De volgende morgen zat ik koffie te drinken toen de telefoon ging, Walter aan de lijn. ' Moe, ga ff zitten, er is iets gebeurt, maar raak niet meteen in paniek... Diana is vannacht opgenomen in het ziekenhuis met een hersenbloeding. Ik dacht dat de grond onder mijn voeten weg zakte. Ik viel nog net niet van mijn graad.
Ik kom er direct aan Wally, maar dat was niet nodig, Walter zou bellen als men klaar was met het behandelen van mijn dochter.
Nou, dan ken je deze moeder niet goed, want een half uur later was ik er ook, samen met mijn oudste dochter. We mochten niet bij Diana, ze lag op de IC en de artsen waren bezig met mijn kind. Even later mochten we haar even zien, ze lag aan allerlei apparatuur.
Ze zou snel naar de operatie kamer gereden worden om te worden geopereerd. Ze verbleef ruim drie uur op de operatiekamer, de neuroloog zei dat de operatie geslaagd was.
We leefden de eerste paar dagen op hoop dat het toch weer goed zou kunnen komen. Op oudejaarsdag verhuisde dochterlief naar de gewone afdeling. Ze sprak met ons, zij het verward en wat onsamenhangend, maar er was hoop.
Hoop sloeg om in wanhoop toen dochterlief op twee januari weer terug naar de IC werd gebracht.
Ze was niet aanspreekbaar meer, ze had koorts, er waren infecties bijgekomen, er werden mijn dochter niets anders dan medicijnen toegediend, voor koorts, voor de infecties, morfine voor de pijn, tegen de epileptische aanvallen, wat later weer geen epileptische aanvallen bleken te zijn.
Mensonterend lag ze voor mijn gevoel erbij. Overal slangen en nog eens slangen, een beademing apparaat in haar keel.....
Wat had ik graag van plek geruild met mijn kind, maar zo werkt het verdorie niet.
Diana werd in slaap gehouden omdat er ook nog longontsteking opgetreden was, en sprake van een hersenvliesontsteking.
Ze was niet in staat op eigen kracht hier uit te komen.
Op drie januari voelde ik dat het niet meer goed zou komen, dat weet en voel je als moeder.
Heel bezwaard zijn we huiswaarts gegaan, om er de volgende ochtend weer tijdig te zijn.
Mijn dochter was nog steeds in diepe slaap, en zou daaruit niet meer ontwaken.
Die middag rond half twee vertelde de IC verpleegkundige dat we rustig even naar huis konden gaan, ze kon goed nog de hele avond blijven slapen....
We waren amper een uur thuis toen het ziekenhuis belde, we moesten toch maar komen, want het ging slechter met Diana.
Vlak voor wij aankwamen is er nog een scan van het hoofd gemaakt en daarop was geen enkele hersenactiviteit meer te zien, niets, niets. Ook 's ochtends was er nog een scan gemaakt waarbij alles nog goed was.
Er werd met ons gesproken, maar je bent dan zo overstuur dat de helft je ontgaat.
In coma, hersendood, blijkbaar was het sterven de dag daarvoor al begonnen toen Diana ook niet meer reageerde op pijnprikkels.
Niets, maar dan ook niets is zo ingrijpend als de dood van je kind, dat je achtenveertig jaar geleden het leven schonk.
Het gaat tijd kosten om dit te verwerken, en het is goed mogelijk dat dat nooit gaat lukken, dit is zo ingrijpend, we waren méér dan moeder en dochter, véél meer.
Wees niet bang om hier een bericht, foto, of gedicht achter te laten. Haal herinneringen op. Wellicht hebt u of jij nog foto's van Diana, plaats ze, ik zal er heel blij mee zijn.
Leave a Tribute
Recent Tributes
Lieve Anne moeder van Diaan ik heb geen podium nodig om mijn medeleven te tonen integendeel.Het is een kwestie van gevoel respect en medeleven naar jullie toe.Ik heb geen podium nodig om te zeggen dat Diaan mijn allerliefste trouwe maatje was mooi mens lief kind .Ik begrijp je helemaal Anne ik weet het .Heel veel liefs Hurm
Lieve Anne
Ik lees je verhaal en tja zo is het .Er zijn zoveel mensen die vooraan staan bij de crematie of begrafenis om daarna nooit meer iets van zich te laten horen .Een berichtje een kaartje kan zo goed doen maar dat word blijkbaar vergeten .Ik vind het vaak zo moeilijk om woorden te vinden maar dat heb ik al zo vaak geschreven .
Liefs Elisabeth
Ik lees je verhaal en tja zo is het .Er zijn zoveel mensen die vooraan staan bij de crematie of begrafenis om daarna nooit meer iets van zich te laten horen .Een berichtje een kaartje kan zo goed doen maar dat word blijkbaar vergeten .Ik vind het vaak zo moeilijk om woorden te vinden maar dat heb ik al zo vaak geschreven .
Liefs Elisabeth
Wanneer iemand overlijdt is het niet eenvoudig om woorden te vinden waarmee je een nabestaande kunt troosten. Maar vooral ook in de periode daarna is het moeilijk. Wat voor kaart stuur je op een eerste verjaardag zonder iemand, de eerste kerst na een verlies? Wat zeg je als er een jaar voorbij is, of gewoon als je iemand tussendoor even wilt steunen? Nagedachten zijn kaarten die je stuurt in de periode na een overlijden, omdat steun niet stopt bij 'gecondoleerd'.
( Martin Gijzemijter)
XXXX
Een aula vol mensen, oprecht medeleven heb ik niet gevoeld.
Zoals Martin Gijzemijter hierboven ook schijft, steun stopt niet bij
' gecondoleerd '...…..
Ja, ik ben teleurgesteld in de vele dagjesmensen die enkel daar waren uit nieuwsgierigheid, of om hun gezicht te laten zien......
Alleen Herma dacht aan de dag dat Diana negenenveertig zou zijn geworden, en Elisabeth steunde mij door mij regelmatig een hart onder de riem te steken.
4 Januari 2020 was de dag dat Diana ons voorgoed verliet, samen met mijn dochter hebben wij bij deze dag stilgestaan, ons verbaasd over het feit dat je van niemand steun hoeft te verwachten....zelfs niet van de mensen die op Diana's afscheidsdienst zo graag op het podium stonden.
Ik ga verder met mijn memory site voor Diana, voor mij en de mijnen.
Ga verder met jullie leven, maak er iets moois van, en ik wens jullie allen dat verdriet en rouw jullie bespaard zal blijven.
( Martin Gijzemijter)
XXXX
Een aula vol mensen, oprecht medeleven heb ik niet gevoeld.
Zoals Martin Gijzemijter hierboven ook schijft, steun stopt niet bij
' gecondoleerd '...…..
Ja, ik ben teleurgesteld in de vele dagjesmensen die enkel daar waren uit nieuwsgierigheid, of om hun gezicht te laten zien......
Alleen Herma dacht aan de dag dat Diana negenenveertig zou zijn geworden, en Elisabeth steunde mij door mij regelmatig een hart onder de riem te steken.
4 Januari 2020 was de dag dat Diana ons voorgoed verliet, samen met mijn dochter hebben wij bij deze dag stilgestaan, ons verbaasd over het feit dat je van niemand steun hoeft te verwachten....zelfs niet van de mensen die op Diana's afscheidsdienst zo graag op het podium stonden.
Ik ga verder met mijn memory site voor Diana, voor mij en de mijnen.
Ga verder met jullie leven, maak er iets moois van, en ik wens jullie allen dat verdriet en rouw jullie bespaard zal blijven.
Gallery
Diana ♥️ ♥️ ♥️ ♥️
Diana ♥️ ♥️ ♥️ ♥️
Diana ♥️ ♥️ ♥️ ♥️
Diana ♥️ ♥️ ♥️ ♥️
Diana ♥️ vijf maanden Jong, met broer, zus en oma.
Diana ♥️ ♥️ ♥️ ♥️
Diana ♥️ ♥️ ♥️ ♥️
Diana ♥️ ♥️ ♥️ ♥️
her Life
Say yes to the dress.
Toeval bestaat, soms.. Allebei tegelijk pakten we de jurk uit het rek. We keken elkaar aan en schoten in de lach. Samen het pashokje in. " Ohh Diana, die jurk staat je echt heel leuk, hoe vind je zelf de jurk nu je 'm aanhebt?" Nou, ik weet het nog niet, zei je, trek jij 'm ook eens aan..'
Ik had mijn beslissing al genomen, ik zou de jurk terug hangen in het rek, ik zag dat Diana er verliefd op was en uit de grond van mijn hart aan haar gegund. ' Laat mij eens zien hoe de jurk jou staat, zei Diana, maar ik had de beslissing al genomen.
' Ik wil zien hoe de jurk jou staat, anders hang ik deze ook terug. En dat meende ze, zo was ze. Diana vond de jurk mij ook leuk staan, terughangen was niet overeen te komen. Uiteindelijk kwamen we overeen dat het geen probleem zou worden, en dat zou het wat mij betreft ook zeker niet worden.
Diana droeg haar jurk regelmatig. Ze was er blij mee en de jurk stond haar heel leuk.
Mijn jurk hing ik in de kast, en daar hangt de jurk nog steeds. Toen Diana eens tegen mij zei dat het wel toevallig was dat we de jurk nooit samen tegelijk droegen, zei ik, ja, we voelen elkaar blijkbaar goed aan '.
Ik heb de jurk nooit gedragen, en ik zal de jurk ook nooit dragen, maar ik bewaar de jurk wel, als een dierbare herinnering aan een gezellig middagje shoppen met mijn dochter.
Ik had mijn beslissing al genomen, ik zou de jurk terug hangen in het rek, ik zag dat Diana er verliefd op was en uit de grond van mijn hart aan haar gegund. ' Laat mij eens zien hoe de jurk jou staat, zei Diana, maar ik had de beslissing al genomen.
' Ik wil zien hoe de jurk jou staat, anders hang ik deze ook terug. En dat meende ze, zo was ze. Diana vond de jurk mij ook leuk staan, terughangen was niet overeen te komen. Uiteindelijk kwamen we overeen dat het geen probleem zou worden, en dat zou het wat mij betreft ook zeker niet worden.
Diana droeg haar jurk regelmatig. Ze was er blij mee en de jurk stond haar heel leuk.
Mijn jurk hing ik in de kast, en daar hangt de jurk nog steeds. Toen Diana eens tegen mij zei dat het wel toevallig was dat we de jurk nooit samen tegelijk droegen, zei ik, ja, we voelen elkaar blijkbaar goed aan '.
Ik heb de jurk nooit gedragen, en ik zal de jurk ook nooit dragen, maar ik bewaar de jurk wel, als een dierbare herinnering aan een gezellig middagje shoppen met mijn dochter.
Rouwen.
Accepteer dat het rouwen om een kind nooit stopt en je dit verdriet altijd met je mee zult dragen. Leg de focus op de symbolische band; dat je kind in jou voortleeft, dat je zijn of haar aanwezigheid voelt en dat je aan hem of haar denkt bij het horen of zien van bepaalde dingen.
Ik voel Diana's aanwezigheid bij elke ademhaling, bij elke stap die ik zet loopt ze met mij mee, als ik naar bed moet, ja moet, want ik moet mezelf dwingen ook een beetje te slapen, komt ze naast me liggen en houden onze handen elkaar vast. Dan vertel ik haar hoe ik genoten heb van haar leven, van haar negen maanden verblijf in mijn buik, tot aan haar laatste dag dat ze hier op aarde was.
Tussen het begin en het einde van haar leven zijn er zware en moeilijke dagen geweest, dagen die voor de rest van mijn leven nooit meer uit mijn herinnering zullen verdwijnen.
Rouwen is voor iedereen anders, lees ik regelmatig, en dat zal best zo zijn. Ik heb de dood nog niet zo vaak ontmoet in mijn directe omgeving, ooms, tantes, opa en oma, maar met deze mensen had ik niets, nee, ook niet met opa en oma, zij stierven toen ik nog totaal geen besef had van de dood, ik werd er niet bij betrokken door mijn moeder, ik ging gewoon naar school op zo'n dag, en verder was het klaar, zand erover, letterlijk.
Het overlijden van mijn eigen kind zal ik nooit te boven komen, dat is voor mij een zekerheid. De band die ik had met mijn jongste kan ik in woorden aan niemand overbrengen. Eén zijn met je kind, hoe dat voelde wisten alleen Diana en ik. En dat weten ook alleen mijn twee andere kinderen en kleinkinderen, die gevoelens zijn in woorden niet over te brengen.
Ik herinner mij een dag ergens in juli, of misschien was het in augustus. We liepen samen in de duinen, met Guus, de hond van Diana's zus. Mensen die dat gebied ook kennen, weten dat daar ergens op een top een houten bankje staat. Daar gingen we even zitten, en we vertelden elkaar hoeveel we van elkaar hielden, dat kwam zomaar uit de lucht vallen omdat we ook kort spraken over mijn moeder van eenennegentig die in een verzorgingshuis verblijft.
We keken elkaar aan, pakten elkaar vast, en Diana zei ' blijf jij nog maar lekker lang en gezond bij mij, want ik kan je nog lang niet missen, en daarachteraan zei ze, ge zijt mijn eigen lekker oud wefke, da witte gij wel he?...
Zo spraken we vaak tegen elkaar, Diana plaagde mij graag met dat soort uitspraken.
Als Diana mij nu gezien had, huilend en onderwijl maar chocolade naar binnen proppend van pure frustratie en verdriet, dan had ik op mijn kop gekregen want met mijn diabetes mocht ik niet sollen, daar was ze consequent in.
Nu moeten wij verder zonder haar, ze had nog zoveel plannen met haar Wally, het ging haar goed de laatste tijd, ze was gelukkig.
Verder zonder haar, het leven zal nooit meer zijn zoals het was, in ieder geval niet voor mij.
Ik voel Diana's aanwezigheid bij elke ademhaling, bij elke stap die ik zet loopt ze met mij mee, als ik naar bed moet, ja moet, want ik moet mezelf dwingen ook een beetje te slapen, komt ze naast me liggen en houden onze handen elkaar vast. Dan vertel ik haar hoe ik genoten heb van haar leven, van haar negen maanden verblijf in mijn buik, tot aan haar laatste dag dat ze hier op aarde was.
Tussen het begin en het einde van haar leven zijn er zware en moeilijke dagen geweest, dagen die voor de rest van mijn leven nooit meer uit mijn herinnering zullen verdwijnen.
Rouwen is voor iedereen anders, lees ik regelmatig, en dat zal best zo zijn. Ik heb de dood nog niet zo vaak ontmoet in mijn directe omgeving, ooms, tantes, opa en oma, maar met deze mensen had ik niets, nee, ook niet met opa en oma, zij stierven toen ik nog totaal geen besef had van de dood, ik werd er niet bij betrokken door mijn moeder, ik ging gewoon naar school op zo'n dag, en verder was het klaar, zand erover, letterlijk.
Het overlijden van mijn eigen kind zal ik nooit te boven komen, dat is voor mij een zekerheid. De band die ik had met mijn jongste kan ik in woorden aan niemand overbrengen. Eén zijn met je kind, hoe dat voelde wisten alleen Diana en ik. En dat weten ook alleen mijn twee andere kinderen en kleinkinderen, die gevoelens zijn in woorden niet over te brengen.
Ik herinner mij een dag ergens in juli, of misschien was het in augustus. We liepen samen in de duinen, met Guus, de hond van Diana's zus. Mensen die dat gebied ook kennen, weten dat daar ergens op een top een houten bankje staat. Daar gingen we even zitten, en we vertelden elkaar hoeveel we van elkaar hielden, dat kwam zomaar uit de lucht vallen omdat we ook kort spraken over mijn moeder van eenennegentig die in een verzorgingshuis verblijft.
We keken elkaar aan, pakten elkaar vast, en Diana zei ' blijf jij nog maar lekker lang en gezond bij mij, want ik kan je nog lang niet missen, en daarachteraan zei ze, ge zijt mijn eigen lekker oud wefke, da witte gij wel he?...
Zo spraken we vaak tegen elkaar, Diana plaagde mij graag met dat soort uitspraken.
Als Diana mij nu gezien had, huilend en onderwijl maar chocolade naar binnen proppend van pure frustratie en verdriet, dan had ik op mijn kop gekregen want met mijn diabetes mocht ik niet sollen, daar was ze consequent in.
Nu moeten wij verder zonder haar, ze had nog zoveel plannen met haar Wally, het ging haar goed de laatste tijd, ze was gelukkig.
Verder zonder haar, het leven zal nooit meer zijn zoals het was, in ieder geval niet voor mij.
Puntjes...
'Jemig, ze Walter, er zijn de laatste maanden veel kilometers gereden door Diana, ik zag nogal wat nota's van het tankstation voorbij komen '.
Dat kan wel kloppen ja, na het overlijden van Tika in mei, trokken we er samen wat vaker op uit. Thuiskomen en niet verwelkomd worden door je liefste viervoeter was niets voor Diana. Er zou wel weer een keer een hond in huis komen, maar Diana zette dat verlangen even op een laag pitje. Ze wilde graag eerst eens met vakantie, vliegen, want dat had ze nog nóóit gedaan, en ze gaf ook aan, even rustig aan te willen doen.
Bij Diana en Walter thuis was Diana de boekhoudster, zij zorgde ervoor dat alles op tijd betaald werd, en Walter vond dat best, Diana regelde de zaakjes goed.
Dus toen Walter de financiële zaken over moest nemen van Diana, zag hij ook dat er regelmatig getankt was de laatste tijd.
Nou, dat kan ik wel verklaren. We maakten veel en vaak puntjes reizen. Diana is haar hele ( korte) leven fan geweest van kerstlichtjes. Voor Diana geen gewone hanglamp, maar een bol van glas, versierd met lichtjes. Niet een bol, maar minstens twee. Voor Diana geen schemerlampen op de kast, maar kerstpuntjes. Het hele jaar door ja, kerst of geen kerst.
Dit jaar moesten de puntjes toch echt vervangen worden, ze stonden er al jaren, de lichtjes had Diana al diverse keren vervangen, er moesten nu toch echt nieuwe komen.
We hebben wat afgereisd, overal puntjes, maar allemaal met batterijen. Nee, Diana wilde puntjes op stroom, dus stad en land zochten we af, zonder succes.
Nood breekt wetten, dus uiteindelijk werden het toch twee puntjes op batterijen.
Het was een week of twee voor Diana's overlijden dat ze nog een poging wilde wagen, want het kon niet bestaan dat er nergens puntjes op stroom meer te koop waren.
We zouden nog één keer op zoek gaan. En wat denk je, ze vond de puntjes dicht bij huis, nota bene bij Twiddes, onze eigen Wollekse kringloopwinkel. Precies de puntjes die ze zocht, er zat alleen een pietluttig kleurverschil in, ze waren allebei bruin, maar één van de twee had zo nu en dan even in de zon gestaan vermoed ik.
Maar hoe zou ze dat gaan brengen thuis, er stonden pas twee nieuwe puntjes, Wally zag haar aankomen met weer twee nieuwe puntjes.....
Diana zou de puntjes op kerstavond tevoorschijn toveren was haar plan.
Helaas heeft Diana geen toverkunst kunnen uithalen op kerstavond, de 24 ste werd ze opgenomen in het ziekenhuis.
De puntjes had ze verstopt achterin haar auto, een kleed of iets eroverheen, en hoppa....
Kort na Diana 's overlijden moest ik Wally wel tippen over de verborgen puntjes. Hij reed verbaasd naar huis, en nog gee uur later kregen Lique en ik via watsapp een foto....
Op de kast stonden Diana's kerstpuntjes.
Dat kan wel kloppen ja, na het overlijden van Tika in mei, trokken we er samen wat vaker op uit. Thuiskomen en niet verwelkomd worden door je liefste viervoeter was niets voor Diana. Er zou wel weer een keer een hond in huis komen, maar Diana zette dat verlangen even op een laag pitje. Ze wilde graag eerst eens met vakantie, vliegen, want dat had ze nog nóóit gedaan, en ze gaf ook aan, even rustig aan te willen doen.
Bij Diana en Walter thuis was Diana de boekhoudster, zij zorgde ervoor dat alles op tijd betaald werd, en Walter vond dat best, Diana regelde de zaakjes goed.
Dus toen Walter de financiële zaken over moest nemen van Diana, zag hij ook dat er regelmatig getankt was de laatste tijd.
Nou, dat kan ik wel verklaren. We maakten veel en vaak puntjes reizen. Diana is haar hele ( korte) leven fan geweest van kerstlichtjes. Voor Diana geen gewone hanglamp, maar een bol van glas, versierd met lichtjes. Niet een bol, maar minstens twee. Voor Diana geen schemerlampen op de kast, maar kerstpuntjes. Het hele jaar door ja, kerst of geen kerst.
Dit jaar moesten de puntjes toch echt vervangen worden, ze stonden er al jaren, de lichtjes had Diana al diverse keren vervangen, er moesten nu toch echt nieuwe komen.
We hebben wat afgereisd, overal puntjes, maar allemaal met batterijen. Nee, Diana wilde puntjes op stroom, dus stad en land zochten we af, zonder succes.
Nood breekt wetten, dus uiteindelijk werden het toch twee puntjes op batterijen.
Het was een week of twee voor Diana's overlijden dat ze nog een poging wilde wagen, want het kon niet bestaan dat er nergens puntjes op stroom meer te koop waren.
We zouden nog één keer op zoek gaan. En wat denk je, ze vond de puntjes dicht bij huis, nota bene bij Twiddes, onze eigen Wollekse kringloopwinkel. Precies de puntjes die ze zocht, er zat alleen een pietluttig kleurverschil in, ze waren allebei bruin, maar één van de twee had zo nu en dan even in de zon gestaan vermoed ik.
Maar hoe zou ze dat gaan brengen thuis, er stonden pas twee nieuwe puntjes, Wally zag haar aankomen met weer twee nieuwe puntjes.....
Diana zou de puntjes op kerstavond tevoorschijn toveren was haar plan.
Helaas heeft Diana geen toverkunst kunnen uithalen op kerstavond, de 24 ste werd ze opgenomen in het ziekenhuis.
De puntjes had ze verstopt achterin haar auto, een kleed of iets eroverheen, en hoppa....
Kort na Diana 's overlijden moest ik Wally wel tippen over de verborgen puntjes. Hij reed verbaasd naar huis, en nog gee uur later kregen Lique en ik via watsapp een foto....
Op de kast stonden Diana's kerstpuntjes.
Recent stories
Wijze woorden.
Lieve Diaantje, er zijn dagen bij dat ik mijn bed niet uit wil, dagen die ik in het donker en in stilte zou willen doorbrengen. Mijn gevoelens wisselen steeds vaker maar ook steeds heftiger.
Twintig graden in februari, twee weken terug nog een flink pak sneeuw. Waarom maakt mij dat zo van streek, ik weet het antwoord niet......
Kort na jouw overlijden brak het coronavirus uit, en ondanks gesprekken met artsen en verpleegkundigen blijf ik bij mijn gevoel dat corona invloed heeft gehad op jouw overlijden.
" U moet dat loslaten, u moet dat achter u laten, er zijn geen bewijzen voor, en bovendien '........
Ja, ik weet het. Goedbedoelde adviezen, wijze woorden, maar al deze raadgevers staan niet in mijn schoenen.
Ik ben opstandig, ik ben boos en heel verdrietig, maar ik houd mijn masker op en hier thuis tussen vier muren breekt mij dat op.
Verdriet weg snoepen, nergens heen kunnen, alleen zijn, met niemand kunnen praten over jou, want ja, het leven gaat verder....behalve je zus spreekt niemand je naam nog uit.....
Ik mis je zo Diana.......
Twintig graden in februari, twee weken terug nog een flink pak sneeuw. Waarom maakt mij dat zo van streek, ik weet het antwoord niet......
Kort na jouw overlijden brak het coronavirus uit, en ondanks gesprekken met artsen en verpleegkundigen blijf ik bij mijn gevoel dat corona invloed heeft gehad op jouw overlijden.
" U moet dat loslaten, u moet dat achter u laten, er zijn geen bewijzen voor, en bovendien '........
Ja, ik weet het. Goedbedoelde adviezen, wijze woorden, maar al deze raadgevers staan niet in mijn schoenen.
Ik ben opstandig, ik ben boos en heel verdrietig, maar ik houd mijn masker op en hier thuis tussen vier muren breekt mij dat op.
Verdriet weg snoepen, nergens heen kunnen, alleen zijn, met niemand kunnen praten over jou, want ja, het leven gaat verder....behalve je zus spreekt niemand je naam nog uit.....
Ik mis je zo Diana.......
Lotgenoten.......
Een kind verliezen, wil je weten hoe het is om een kind te verliezen?
Ga zitten, dit kan best wel even duren.
Eerst ben je in shock, en dan ben je in ontkenning.
En al snel stelt de realiteit je emoties op de proef. Je verliest zoveel, maar het eerste wat je verliest is je glimlach. Voor anderen lijk je oké, maar dat ben je echt niet.
Het verdriet wat je voelt is nog maar het begin. Omdat je kind nu alleen nog in je hart woont.
Je koestert elke foto die je maar hebt. Je klampt je vast aan herinneringen die je dacht te vergeten.
Je weet dat je leven nóóit meer hetzelfde zal zijn.
Je doet alsof dingen oké zijn en je verbergt je pijn. Je wilt gewoon dat iemand haar naam noemt. Je wilt je voorstellen dat zij weer naast je is. Soms heb je het gevoel dat je gek wordt. Dus voor je oordeelt, duimen maar dat je nooit de pijn van het verlies van een kind meemaakt . Je houdt je tranen in. Je huilt elke dag, maar je wilt schreeuwen. Mijn kind was mijn leven , hoe kunnen mensen daar zo makkelijk aan voorbij gaan? Je bidt voor een bezoek of visite in de vorm van een droom.
Dus voordat je me over gebruikte gekke clichés vertelt, " zoals, ze is nu op een betere plek" of " dingen zijn beter zo". denk aan wat je gaat zeggen.
Ik meen het echt als ik je zeg, dat ik hoop en bid dat je nooit weet hoe ik mij elke dag voel...........
( Grieving for loved ones.)
Ga zitten, dit kan best wel even duren.
Eerst ben je in shock, en dan ben je in ontkenning.
En al snel stelt de realiteit je emoties op de proef. Je verliest zoveel, maar het eerste wat je verliest is je glimlach. Voor anderen lijk je oké, maar dat ben je echt niet.
Het verdriet wat je voelt is nog maar het begin. Omdat je kind nu alleen nog in je hart woont.
Je koestert elke foto die je maar hebt. Je klampt je vast aan herinneringen die je dacht te vergeten.
Je weet dat je leven nóóit meer hetzelfde zal zijn.
Je doet alsof dingen oké zijn en je verbergt je pijn. Je wilt gewoon dat iemand haar naam noemt. Je wilt je voorstellen dat zij weer naast je is. Soms heb je het gevoel dat je gek wordt. Dus voor je oordeelt, duimen maar dat je nooit de pijn van het verlies van een kind meemaakt . Je houdt je tranen in. Je huilt elke dag, maar je wilt schreeuwen. Mijn kind was mijn leven , hoe kunnen mensen daar zo makkelijk aan voorbij gaan? Je bidt voor een bezoek of visite in de vorm van een droom.
Dus voordat je me over gebruikte gekke clichés vertelt, " zoals, ze is nu op een betere plek" of " dingen zijn beter zo". denk aan wat je gaat zeggen.
Ik meen het echt als ik je zeg, dat ik hoop en bid dat je nooit weet hoe ik mij elke dag voel...........
( Grieving for loved ones.)
Ik, jij, wij.......
Overvallen worden door verdriet, in een seconde.....het overvalt mij de laatste tijd veelvuldig. Dan zie ik je weer voor mij, ik was hoopvol, jij zou er weer bovenop komen, dat moest!
Je glimlachte tegen mij, stak je duim op, zoals je altijd deed. De hoofdpijn was ondraaglijk, toch gaf jij mij door je gezichtsuitdrukking hoop.
Je was altijd een sterke vrouw, je was nóóit bang voor pijn, nóóit kleinzerig. Je draaide nergens je hand voor om.
De laatste tijd denk ik ook vaak aan je oma. Ik denk aan hoe haar leven geweest moet zijn voordat ik mij bewust werd dat ik in een vreemde gezinssituatie ben opgegroeid.
De meeste kinderen hadden een vader én een moeder, ik niet.
Ik had een opa en een opoe waarbij ik opgroeide, en ik wist niet beter dan dat ik af en toe ook een moeder had.
Veel vragen heb ik op je oma afgevuurd, waarom had ik geen vader. " Later, als je groot bent, dan moet je het nog maar eens vragen '.
Ik ben blijven vragen, jaren en jaren lang, zonder ooit een antwoord te hebben gekregen.
Je oma werd ouder, ik dacht toen nog steeds dat ooit het antwoord op mijn vragen komen zou.
Je oma werd vergeetachtig, en mijn hoop bleef dat je oma mij toch nog haar levensverhaal zou vertellen. Maar antwoorden zijn er nooit meer gekomen.
De laatste maanden van je oma's leven heb ik door middel van foto's geprobeerd haar geheugen te openen. Een verzorgster bracht mij op het idee foto's van vroeger aan je oma te laten zien. Dat heb ik gedaan, een boekje gemaakt met foto's van haar jonge jaren. Haar zussen, haar broers, buren, familie, je oma wist iedere zus en broer bij naam te noemen,ook de buren.
Nu is ook je oma hier niet meer, en ik vraag mij steeds vaker af of ik je oma wel goed gekend heb. Zoals wij, jij en ik, en je zus en ik met elkaar praten heb ik met je oma nooit gepraat........
Verdriet, diep verdriet, om het gemis van jou, van je oma.....
Ik had nog zoveel met jou willen delen, jij wist mij altijd te kalmeren, gerust te stellen, je aanwezigheid was genoeg om mij weer die duw in m'n rug te geven........
Ik MIS je zo Diaantje ❤️
Je glimlachte tegen mij, stak je duim op, zoals je altijd deed. De hoofdpijn was ondraaglijk, toch gaf jij mij door je gezichtsuitdrukking hoop.
Je was altijd een sterke vrouw, je was nóóit bang voor pijn, nóóit kleinzerig. Je draaide nergens je hand voor om.
De laatste tijd denk ik ook vaak aan je oma. Ik denk aan hoe haar leven geweest moet zijn voordat ik mij bewust werd dat ik in een vreemde gezinssituatie ben opgegroeid.
De meeste kinderen hadden een vader én een moeder, ik niet.
Ik had een opa en een opoe waarbij ik opgroeide, en ik wist niet beter dan dat ik af en toe ook een moeder had.
Veel vragen heb ik op je oma afgevuurd, waarom had ik geen vader. " Later, als je groot bent, dan moet je het nog maar eens vragen '.
Ik ben blijven vragen, jaren en jaren lang, zonder ooit een antwoord te hebben gekregen.
Je oma werd ouder, ik dacht toen nog steeds dat ooit het antwoord op mijn vragen komen zou.
Je oma werd vergeetachtig, en mijn hoop bleef dat je oma mij toch nog haar levensverhaal zou vertellen. Maar antwoorden zijn er nooit meer gekomen.
De laatste maanden van je oma's leven heb ik door middel van foto's geprobeerd haar geheugen te openen. Een verzorgster bracht mij op het idee foto's van vroeger aan je oma te laten zien. Dat heb ik gedaan, een boekje gemaakt met foto's van haar jonge jaren. Haar zussen, haar broers, buren, familie, je oma wist iedere zus en broer bij naam te noemen,ook de buren.
Nu is ook je oma hier niet meer, en ik vraag mij steeds vaker af of ik je oma wel goed gekend heb. Zoals wij, jij en ik, en je zus en ik met elkaar praten heb ik met je oma nooit gepraat........
Verdriet, diep verdriet, om het gemis van jou, van je oma.....
Ik had nog zoveel met jou willen delen, jij wist mij altijd te kalmeren, gerust te stellen, je aanwezigheid was genoeg om mij weer die duw in m'n rug te geven........
Ik MIS je zo Diaantje ❤️