Maria,
een naam,
een beeltenis,
……her-inneringen…
en dankbaarheid vervult mijn hart….
Maria
Zo ver,
Nu zo dichtbij.
Als een bloemenslinger,
al rond mij,
Elke bloem,
één naam:
Maria, Maria,…..
En dankbaarheid
vloeit al in,
en al rond mij….
Maria, Maria….
I remember these times in The Netherlands and Trix's short hair like it was yesterday, gezellig!
Als ik aan Maria denk, dan denk ik aan de bloesemremedie cursus waar wij elkaar leerde kennen en waar we samen in de cursusruimte op de grond zaten. Dat konden we nog met gemak, daar waren we jong genoeg voor.
Als ik aan Maria denk, dan denk ik aan haar kennis van alternatieve geneeswijzen en aan de accupunctuur waarmee ze me van het roken afhielp.
Als ik aan Maria denk, dan denk ik aan de talloze gesprekken, waarin we de wonderen en de problemen uit ons dagelijks leven bespraken. En dan denk ik aan de verhalen die loskwamen als ik haar Marietje noemde.
Als ik aan Maria denk, dan denk ik aan ons bezoek aan de geriater, maar zij was nog steeds degene bij wie ik met al mijn medische vragen terecht kon.
Als ik aan Maria denk, dan denk ik aan haar liefde voor de wilde bloemen, haar vreugde over seringen uit de tuin. Maria was het allergelukkigste met een veldboeket.
Als ik aan Maria denk, dan denk ik aan ons uitstapje naar het Elohim centrum, aan de kracht die we daar opdeden, We kochten lekkere pruimen bij een stalletje langs de weg en reden zingend terug naar Amsterdam. alwaar we wel gingen kissebissen over de verdeling van de benzine kosten.
Als ik aan Maria denk, dan denk ik aan ons allerlaatste gesprek, de maandag voor haar overlijden, waarin ze me vertelde dat het ritje met de ambulance een waar feestje was geweest. Dat de ziekenbroeders hun ambulance hadden gestopt en haar d'ruit hadden gehaald, zodat ze van de zon en de bomen heeft kunnen genieten. Na zes maanden binnen liggen heeft ze het goede van onze aarde nog eventjes mogen ervaren.
Als ik aan Maria denk, voel ik me dankbaar voor de lessen die ik geleerd heb en voor de spiegels die ze me voorgehouden heeft en ben ik blij dat ze mijn vriendin is geweest.
Patricia
Zo’n 7 jaar geleden kwam mw. Benner als patiënte in fysiotherapiepraktijk Sleedoorn.
Vanaf het eerste begin konden Yvonne en zij het al goed met elkaar vinden. Door het wekelijkse contact werd het al gauw Maria en Yvonne.
De lichamelijke gesteldheid van Maria werd hoe langer hoe minder, tot zij geen trappen meer kon lopen en er verhuisd moest worden van Amstelveen naar Amsterdam.
Yvonne heeft toen Tineke gevraagd Maria te helpen met het inpakken van al haar spullen. Er werd door Maria scherp op toegezien dat alles in de juiste dozen werd ingepakt. Al na 1 dag kreeg Tineke haar vertrouwen dat het zo zou gaan als Maria wilde.
Na de verhuizing hebben wij maandenlang gestimuleerd dat alle dozen ook weer uitgepakt werden. Uiteindelijk hebben alle spullen weer een eigen plek in haar nieuwe huis gekregen.
De 2 jaren die wij in Griekenland woonden was het contact vooral via e-mails. Maar wanneer Yvonne in Nederland was bezocht zij zowel haar moeder als ook Maria.
Na onze terugkeer in Nederland werd het persoonlijke contact weer intensiever.
Zo hebben wij meegeholpen om Maria’s 80ste verjaardag samen met haar vrienden en kennissen te vieren.
Ook een heel bijzonder moment was dat Maria in 2012 nog bij ons huwelijk aanwezig is geweest. Zowel zij als wij hebben dat heel erg op prijs gesteld.
Maria zal altijd een bijzondere plek innemen in ons hart. De gesprekken die wij hadden gingen altijd dieper dan de social talk. Maria’s altijd oprechte belangstelling voor andere mensen zal voor ons een voorbeeld blijven.
Lieve Maria,
Je hebt jarenlang een speciale rol gespeeld in ons leven.
We zullen je missen.
Dikke knuffel van je “lieve vriendinnen” Yvonne en Tineke.
Aan de dochters en verdere familie van Maria Benner,
Hierbij condoleer ik U met het overlijden van uw moeder. U zult mij zeker niet kennen, evenals ik U niet ken. Uw moeder heb ik wél gekend, maar dat is al geweest tussen 1953 en 1956. Zij woonde toen nl. op een kamer bij mijn opa en oma (dhr en mw Snijder), adres: Emmastraat 22 Rijswijk. In die tijd werd ze 'Mary' genoemd.Zelf was ik in die jaren tussen de 6 en 9 jaar en ik kwam in die tijd meerdere keren per week bij mijn opa en oma. Ik kan me nog herinneren dat zij vanuit genoemd adres is getrouwd.De laatste keer dat ik haar gezien heb, was op de begrafenis van mijn opa, in november 1967. Nu staat er bij mij een foto op m'n netvlies die gemaakt is op haar trouwdag, zittend in de trouwzaal naast uw vader. Ik weet bijna zeker dat ik die foto in mijn bezit heb, maar mogelijk heeft U die foto ook. Ik heb er net nog naar gezocht maar kon hem (nog) niet vinden. Ik zal nog eens verder zoeken. Ik denk dat die foto uiteindelijk uit de collectie van mijn oma naar mij toe is gekomen.
Ik wens U veel sterkte in het verwerken van het verlies van uw moeder.
Frank van de Beld, Zoetermeer, Nederland
Maria en ik hebben elkaar drie jaar geleden leren kennen via "twee aan tafel". Via het Rode Kruis kwam ik als vrijwilliger bij Maria om samen te eten eens in de maand. Het idee was voor een half jaar, maar we vonden het allebei erg leuk. Samen koken en samen eten, in eerste instantie moest Maria er een beetje aan wennen. Maar al snel begon ze zich te verheugen op onze etentjes. Hoewel dat ook met regelmaat ook best lastig ging, maar daar hadden we altijd wel een oplossing voor. Ik kookte meestal vis en een lekkere groente. En een sausje, want zonder saus at ze het niet op. Ze verbaasde zich elke keer dat ik dat niet wilde. En ik nam vaak nog wat mee zodat ze dat later in de week kon eten. De laatste keren dekte ze de tafel met placemats van Hawai, ze vertelde regelmatig over haar broer en dat ze daar eigenlijk nog wel heen wilde. Dat dat vast niet mocht van de artsen, maar ach dat kon toch best wel. We hadden nog vele ideeen om samen uit te voeren. Helaas liet mijn gezondheid mij in de steek, waardoor we elkaar al een tijdje niet gezien hadden. Via mail hadden we nog wel contact. Ik had haar graag nog een keer zien genieten van het eten.
I met Maria for the first time in September 2008. As volunteer of Humanitas I was going to help her to bring her administration in good order after she moved into her new house. And I was still visiting her almost every two weeks until a few weeks ago.
She wanted to talk with me about some decisions like “Do I have to pay this bill now, or can it wait?” I said it was better to pay it now, and then she decided it could wait till my next visit.
Or “Why didn’t the insurance company pay this doctor bill”. Then I made contact with the insurance company. But I helped also with small things as renewal of subscriptions.
We discussed all the mail and email. I helped her writing letters, I made phone calls for her, just the normal administrative tasks everyone has to deal with.
She was 81, but she knew how to search the internet with Google.
She didn’t want to start with internet banking, but she knew exactly how to order books at bol.com.
We had sometimes a lot of fun, especially as we couldn’t find things back. Most of the times these “disappearing things” were back in the house at my next visit, but she never knew where they had been.
She also made a lot of lists with things she had to do herself.
When I asked the next time how the “homework” had gone, she started to smile: “I was very busy, so the list wasn’t completely finished.”
The last few months she was struggling with her health. Her mind was strong, but her body became fragile. But as always Maria still knew exactly what she wanted.
I do remember that a few months ago she did stay in a nursery home after a hospital visit. She decided against all advice to go home. She said: “I don’t belong her. I like to be in my own house”. And she was brought home.
Her own house, surrounded by all her books, all her memories, all the articles and information that were important for here and that she had collected during her life. That’s where she wanted to stay as long as it was possible.
The last time I visited Maria at her house was April, 10th. It was a relatively short visit. There were not a lot of things to discuss. As usual we made our next appointment for two weeks later and she hoped that next time she could be in her wheelchair instead of in her bed, because she thought she was making a little progress. She even asked that we must make the next time a new financial overview for the rest of 2013.
But there was no next visit anymore. Our years of contact became suddenly to an end.
Maria, I thank you for all the happy moments we had together. Yes, we knew that even dull administrative tasks could be a lot of fun.
Dear Pete & Erik,
Thank you so much for the beautiful basket of flowers. Your love and hugs mean a lot. Herewith sharing them with my sister and all my mother's friends.
Angelica & Mike
Thank you, K, Bailey & Chase for the beautiful flowers and the big hug from the bear. My mother would have especially liked the bear!
Herewith sharing them with my sister and all my mother's friends.
Angelica & Mike
Thank you Keith & Diane for the beautiful flowers! You are such dear friends.
We're herewith sharing them with my sister and all my mother's friends.
Angelica & Mike
Knowing you both, your Mother must have been a very special woman...I so enjoyed the week-end we were in Lake George together, Marjolein...it was wonderful getting to know you - and shopping with you was a lot of fun!
Angelica - you are such a dear, dear, person, and I love being your Mother-in-
Law! You've added so much to our family, and to my life...I am delighted that you and Mike found each other ! I am truly sorry that you both lost your Mom, but was glad to know that she did not suffer in her last illness. You both are in my thoughts and prayers - and I send you much love as well as my deep condolences...
Love you TONS,
Mom Hammer
Angelica, I am so sorry for your loss. Your mother was lucky to have such a wonderful daughter. I know I am lucky to have such a fabulous sister-in-law. Please let us know if there is anything we can do for you. Love you Always, Stacey and Richard.
