Toespraak Merijn op de herdenking:
Hé Wout!
Wat maak je ons nou? Zomaar in één keer ertussen uit piepen, dat is toch helemaal niet jouw stijl? Jij bent altijd the last man standing op iedere gelegenheid. Het geeft wel aan dat dit helemaal niet jouw plan was, dit had gewoon nooit mogen gebeuren. Jij wilde samen met Bel gezellig oud worden. Jij had grote plannen, de wereld beter maken. Green technology, innovatie, met een positieve instelling de wereld beter kunnen maken, daar geloofde jij in. Je was bezig met een stappenplan, waarbij je net de volgende grote stap had genomen door je baan op te zeggen bij het Trust kantoor. Maar het echte werk moest nog gaan beginnen.
Onze vriendschap is geboren uit de onderlinge vriendschap tussen onze vrouwen, maar het werd al snel onze eigen vriendschap. Brainstormen over when the Beegees meets the Wildbunch, de mooie feestjes, grappen over mijn Bert en Ernie kleding, vuurpijlen afsteken op onze binnentuin in Amsterdam, een biertje, een boppie, altijd plezier, maar ook altijd een avond met inhoud.
Een vriendschap met de dames erbij die alleen maar sterker werd, want 2+2 was minstens 5, samen zijn gaf energie. Kritisch en eerlijk naar elkaar zijn, heel hard lachen, praten over de toekomst, het verschil willen maken.
Ik heb voornamelijk heel veel plezier met je gehad. Je ellelange verhalen kon ik zo van genieten, je gramaticale volzinnen die maar niet leken te eindigen. Altijd een komma, nooit een punt. Regelmatig een afslagje nemen, maar altijd weer terugkomen op de hoofdweg. Tenzij de alcohol of het boppie zijn werk had gedaan, dan raakte zélfs jij wel eens verdwaald in je eigen verhaal! De mooiste Leienaar die ik ooit heb en zal ontmoeten.
Waar jij woonde, daar hing deze poster van Trainspotting met onder andere de volgende tekst erop van John Hodge
Choose a job.
Choose a career.
Choose a family.
Choose your friends.
Choose your future.
Choose life.
Uren konden we enthousiast ouwehoeren over wat deze teksten betekenden voor ons, het was een ‘way of life’. Zoals Nicolien vorige week tegen me zei: ‘Jij en Wout, jullie komen van dezelfde planeet.’ Laat ik eens inzoomen op die tekst.
Choose a job.
Je ging rechten studeren in Leiden en je kreeg een mooie baan bij Clifford en later bijBaker en Mc Kenzie.
Choose a career.
Dat je bij een gerenommeerd advocatenkantoor werkte betekende niet automatisch dat dit ook je carrièrepad zou worden. Heel bewust heb je je baan opgezegd om samen met Bel naar San Francisco te verhuizen. Waarom? Californie is the place to be als het gaat om groen, duurzaamheid en out of the box denken. En zoals jij het zei toen we langskwamen: Het is hier SÚUPERMOOI. En om dat nog eens te benadrukken altijd daarna nog eens in vraagvorm: Ja, toch? Het is hier toch SÚUPERMOOI?
Choose a family.
Jouw keuze voor Bel was een schot in de roos. The Crazy Dutch is jullie bijnaam in Amerika. Wat een superkoppel, waar jullie zijn is er feestvreugde. Zelf kom je uit een warm nest, maar ook met de keuze voor Bel kreeg je er een geweldige familie bij die allemaal gek op je zijn. De Prodent tandpasta familie noemen Jaco en ik de familie van Bel altijd. Alleen maar mooie, stralende, maar ook hele lieve, warme mensen.
Choose your friends.
Jij hebt een mooie diverse groep aan vrienden om je heen verzameld. Nee, geen 13 in dozijn, allemaal persoonlijkheden met wie je verschillende interesses deelde. Ook in Amerika hebben jij en Bel bewust energie erin gestoken om een sociaal leven op te bouwen met locals. Met succes hebben jullie daar een fantastische vriendenkring opgebouwd, die niet second best is, maar bestaat uit echte vrienden. Dat bleek ook afgelopen periode wel.
Choose your future.
Als iemand hier een voorbeeld van is dan ben jij dat wel, samen met Bel. Niet het begane pad bewandelen, maar het roer durven omgooien, het onbekende tegemoet gaan, en daadwerkelijk zelf richting geven aan je leven. Los van al de lol die we gehad hebben vond ik dat echt uniek aan jou/jullie, want dat is geen makkelijke weg. Hier hebben we regelmatig over gesproken, ook samen met Bel en Jaco erbij. Dit waren hele pure en soms kritische gesprekken, waarbij ook de moeilijke onderwerpen niet gemeden werden. Dit heeft voor verdieping in onze relatie gezorgd, gebaseerd op wederzijds respect. Vriendschap met jou, dat geldt ongetwijfeld ook voor alle aanwezigen hier, was oprecht, puur en zoals jij simpelweg zou verwoorden: ‘SÚUPERMOOI”.Ja! Ja toch?
De tekst op de poster eindigt in koeienletters met: CHOOSE LIFE!
Hier komt alles bij elkaar, de samenvatting van alles, hier eindigden onze smsjes vaak mee, Choose life! Daar was jij het levende voorbeeld van. Positief in het leven staan, alles eruit halen wat erin zit, je hebt geen druppel van het leven gemorst. Je hebt gefeest en genoten voor 10, samen met Bel! Altijd een brede grijns op je gezicht. Ik heb deze poster nu thuis hangen, als mooie herinnering aan jou, je uniek positieve instelling en als ode aan deze ‘way of life’.
Drie maanden geleden kwamen we eindelijk bij jullie langs op bezoek in San Francisco. Met Wiki Wout op pad, geweldig. Je hoeft bij jou maar een beetje interesse te tonen en daar ga je, de hele dag door op de praatstoel, over de geschiedenis, de invloeden van verschillende volkeren en hun religies, het milieu, de politiek of gewoon een wist je datje, heerlijk! De passie warmee je het vertelde, daar deed ik het altijd om, onthouden kon ik het toch niet. Het programma liet niets te wensen over. We schreeuwden het met z’n vieren letterlijk uit van geluk toen we in de Jeep door Californie reden met de ramen open en keihard meezongen met de muziek. Geluk, omdat het leven ons toelachte en het zo fantastisch was. Met een vol gevoel gingen wij naar huis; verzadigd van goede gesprekken, nagenietend van alle grappen en indrukken die we hadden opgedaan. Zo gelukkig als we toen waren, zo ongelukkig zijn we nu.
Wout, nu geen komma’s meer van jou, maar een harde punt. Het sprookje tussen Wouter en Bel is plotseling afgelopen. Hoe is het mogelijk, het kan niet waar zijn? Er is een leegte, een intens verdriet en het doet pijn, heel erg pijn. Een grote open wond die moet gaan helen, maar die voor altijd een heel lelijk litteken zal achterlaten. Niet te bevatten. Want, Wout, jouw glans, je kinderlijk enthousiasme, je oneindige energie en je humor kunnen niet gemist worden, niet door ons, maar zeker niet door Bel en beide families.
Vlak voordat we naar SF kwamen stuurde jij me het boekje op “Who moved my cheese?”. Dit is een boekje wat gaat over hoe mensen omgaan met veranderingen in hun leven. Dat hebben we uitvoerig besproken, juist omdat jij net je baan baan had opgezegd. Wout, the cheese has been moved. Dit is alleen het enige stuk kaas wat nooit verplaatst had mogen worden. Wij moeten hier allemaal mee dealen, hoeveel pijn het ook doet. Dus we weten wat we moeten doen, hoe weinig zin we er ook in hebben.
Met een opgeheven hoofd en met alleen maar plezierige herinneringen wil ik, en ongetwijfeld ook alle aanwezigen hier je bedanken voor de bijzondere vriendschap. Ik zal straks op mooie momenten op jou toosten en op het leven, waar jij zo van genoot.
Ik zal je niet vergeten, vriend.
Nog één komma dan, hé, in de stijl van Wouter, we zitten hier toch maar met een intiem gezelschap, dat kan wel. Ik wil graag een aspect bespreken wat in mijn ogen onderbelicht is en wat ik jullie toch niet wil onthouden.
Wie van jullie weet dat Wouter half Surinamer is? Steek je hand graag op als je dit wist. Ah zo’n 30%. Voor de andere 70% die dit niet wisten voorspel ik dat een heleboel kwartjes de komende tijd nog op zijn plaats gaan vallen.
Opstaan en aankleden zijn niet echt Wouter zijn sterke punten. Wij hadden in Langweer afgesproken, maar Wout had het de avond ervoor nogal bont gemaakt en stond dus niet graag vroeg op. Hierdoor kwamen Bel en Wout ruim te laat. Jacomijn vroeg hoe Bel daar mee omging: Bel had gezegd dat ze pissed was en hem voor straf de silence treatment had gegeven onderweg. Dat betekent dat ze onderweg dus niets tegen Wouter had gezegd als punishment. Ik stelde toevallig aan Wout die dag dezelfde vraag, joh wat vind Bel er nou van dat jij het dan veel te bont maakt waardoor jullie veel te laat zijn. Wout antwoordde: Oh nee, Bel is daar helemaal fine mee, Bel is echt zo SUPERrelax, echt chill. Tot zover de gewenste uitwerking van een silence treatment bij een half Surinamer.
Jacomijn zei laatst dat ze bewondering voor had voor Bel, hoe ze Wout altijd zo in zijn waarde kon laten en altijd maar dat geduld op wist te brengen. Waarop ik antwoordde; Ja, vraag dat eens aan haar, daar kan jij nog wat van leren! Ik geloof dat je zo van hem hield dat je dit gewoon voor lief nam. Het mooie was dat Wout nooit haast had en dus alle tijd had om met iedereen een praatje te maken, waardoor hij door iedereen gekend en geliefd was.
Onlangs liepen Wouter en Bel nog de triatlon. Bel had Wout 2 x ingehaald tijdens de race terwijl Wout 5 minuten eerder was vertrokken. Bel begreep niet waarom hij geen betere tijd had neergezet. Toen gingen ze samen de tijden online bekijken en analyseren. Bel deed net als de rest van het deelnemersveld gemiddeld vier minuten over het omkleden, bleek dat Wouter hier 7 en halve minuut over deed. Daarnaast moest Wouter nodig plassen halverwege de race. Terwijl hij door de bossen rende is hij tevergeefs op zoek gegaan naar een wc, om vervolgens alsnog tegen een boom te gaan plassen…Kostte hem in totaal bijna 10 minuten….
Laten we dit soort mooie verhalen over Wouter aan elkaar blijven vertellen.